Gittiğin gün benim için her gün doğan güneş birden bire karardı. Sanki gün geceye

döndü. Her bahar açan çiçekler mis kokulu begonviller açmaz oldu. Etrafta cıvıl-cıvıl

uçuşan kuşlar ötmez oldu. Çocuklar eski neşeleriyle etrafta koşup oynamaz oldu.

Sen gittin ya insanlar hep bir ağızdan sus pus oldu. Kim bilir mis gibi kokan canım

begonviller senin dönüşünü bekliyordur. Artık ötmeyen kuşlar senin gelişinle tekrar

ötmeye başlar. Çocuklar tekrar neşeli bir şekilde koşup oynarlar. Tek susan konuşmayan

benim sanıyordum, meğer ne kadar çok susup konuşmayan varmış, aklıma gelmişken

söyleyeyim sokağımızda dolaşan sürekli havlayan o sokak köpeği de gidişini hissetmiş

olmalı, o bile artık kedilerin arkasından koşup eskisi gibi havlamıyor.

Seni bu kadar çok özleyen bir tek ben değilmişim. Senin gidişine onlarda üzülmüşe

benziyor, kim bilir onlar belki de senin gidişine değil de beni burada bir başıma bırakmış

olmana üzülüyorlardır. Belki de bana kızıyorlardır. Seni böyle bir başına o kadar uzaklara

bensiz göndermiş olduğum için bana kızıyorlardır da o yüzden benden yüz çevirmişlerdir.