Canım,



Bu sana yazdığım, ikinci mektup… İlk mektubu aldığında ve okuduğunda, çok duygulanmış ve göz yaşlarını tutamamıştın. O an, o kadar doğaldın ki…Sana, sevgiyle baktım. Bir kez daha doğru bir karar verdiğimi anladım.



Şimdi uzaktasın. Bu ayrılık, bizim için bir sınavdı belki de. Bugüne kadar, hiç bu kadar uzun ayrı kalmamıştık. O ilk gittiğin gün; seni uğurladıktan sonra evimize girdim. Ev, o kadar boş geldi ki bana, sana o anda hissettiklerimi anlatmam mümkün değil. Sevdiklerim yanımda değildi. Hayatta, tek başına kalmış gibi hissettim. Kızımız ve sen çok uzaklardaydın.



Yalnız değildim aslında. Senin akrabaların, annen, benim akrabalarım, annem ve kardeşim olmasına rağmen, kendimi terk edilmiş, cami avlusuna bırakılmış bir çocuk gibi hissettim. Bir taraftan da, kendimi telkin ediyordum. “ Gelecekler “ Diyordum. Gitmiştin ama… Çok uzak olmasa da, her an yanımda olamayacaktın.



Salona geçtim. Biraz oturdum sessizliğin içinde… O arada, Boncuk, benim yalnızlığımı unutturmak istercesine ötüyor, bana moral vermeye çalışıyordu. Birden içimde, ağlama isteği duydum. Ağladım…Ağladım… Sonra mutfağa gittim. Kendime, şekersiz bir Türk kahvesi yaptım ve tekrar salona geçtim. Biliyorsun, Volkan Konak’ ı çok severim. Onun şarkılarını dinledim. Arkasından, sevdiğimiz ve beraber dinlediğimiz Türk sanat müziğinden şarkıları dinledim. Sonra, sen aradın. Gideceğin yere ulaşmıştın.



Hani, her zaman derdim ya; “ Sen yanımda olmayınca uyuyamıyorum. Huzursuz oluyorum “ Diye. Her seferinde de bana kızardın “ Neden uyuyamıyorsun “ Derdin. O , korkmakla ilgili değildi aslında. Ben, sensizliğe katlanamıyordum. Sesini, nefesini duyamamaktan korkuyordum.



Yoktun ve uzun bir süre daha ol(a)mayacaktın. Alışmalıydım. O gece, sen varken dikkat etmediğim, dikkatimi çekmeyen tıkırtıları dinledim sessizce. Korkularım hırsızlar da değildi aslında. Sabaha yakın saatlerde uyumuş ve saatin sesiyle uyanarak kalkmış ve yeni güne merhaba demiştim.



Kızımızın gelmesiyle, evimiz dolmuş, kendime gelmiştim. Allah, kimseyi yalnız bırakmasın derdi yaşlılar. Haklılarmış. Yalnızlık bir tek Allah’a mahsusmuş gerçekten. Senin yanına geldiğimizde ise tamdık. Bir bütündük. Çok mutluyduk. Fakat çok çabuk bitmişti. Geldiğin zamanlar, çok mutlu hissediyoruz kendimizi.



Masada yemek yiyemiyoruz. Yediğimizde de , ikimizin gözü aynı anda, senin sandalyene takılıyor. Sensizlik çok zor. Senin de aynı şeyleri hissettiğini biliyorum. Fırsat bulduğunda, gelmeye çalışıyorsun. Geldiğinde seviniyor, gidişinde içimi hüzün kaplıyor. Bir süre kendime gelemiyorum. Hatta, Annenle geçirdiğin zamanları bile kıskanıyorum.



Neyse, az bir zaman kaldı. İnşallah çok yakın bir zamanda geleceksin. Sensiz olmuyor canım.

Bu ayrılığımız, ilk ve son ayrılığımız olur inşallah. Son nefesime kadar seninle yaşamak istiyorum.



Seni seviyorum…