Kaçtım kendimden ne bir doğru bulabildim hayat diye yaşam diye nede üzerimde bıraktığın aykırılığımdan kurtulabildim.Ancak yazınca rahatlıyor insan ne tuaf değilmi hiç tanımadığın bilmediğin insanlara açıyorsun kendini.Kimseye anlatamazken hemde çok tuaf.Peki insanlar birbirlerine nasıl bağlanır.Bunuda öğrendim şehvet sadece zayıfların bana uygulamaya çalıştığı yol.Ne kadar desemde vücudun bir çocuk ne kötülük içlerinde.Benim melekleri kullanamam bu yüzden insanın bedeninden ruhuma ulaşması lazım ama aynı zamanda etrafında acı çekenleri unutmaması gerekir.Bunu yazmaya çalıştım.Gerek aykırı gerek masum ama dürüst söylenirse hep doğal olmaya çalıştım karakterler gerçek karakterler.İşte şimdide insanların şehvet’le yani hayvani varoluşun peşinden gitmesi.Arkadaşım anlattı ve bu mudur dedim.İlk kez böyle yazıyorum ama gerekli,benim düşüncem eski aşklar sevgiler ,dürüstlük yok.Biz nesli tükenen bir türüz geçen biri öyle söylemişti bana.Üzüldüm.Demekki bir şeyi değiştiremeyeceğim.Ama tuaf öyle değilmi hiç tanımadığın insanlara kendini açmak.Yinede samimiyim ama asilik öyle bir içimdeki sorgulayış belkide seni bitiren ,uzaklaşmanı sağlayan...
Evet ikinci konu bana hep mutsuz yazdığımı söylüyorlar.Beni en çok üzen biri bana mutsuzluğumun nedeninin Allaha uzak olduğumu söylemişti.Ne dersiniz.Belkide öyle...

Son olarak şunları söyleyebilirim zordur dünyaya aşkla bakmak ve acılara tutunmak.Zordur acıyla arkadaş olmak ve aşka tapınmak.