Şevket Efendi, eşiyle köyün birinde mütevazı ve mutlu bir hayat sürüyorlarmış. Köy yerinde aşağı yukarı herkesin bir köpeği bulunur. Bu çiftlerin de bir köpekleri varmış.
Bu çiftler evden uzak bir yere gittiklerinde, köpekleri evlerini güzelce koruyup kollarmış. Köpek, bazen onlarla birlikte tarlaya, bahçeye ve dağa gidermiş. Bu çift, bir gün tarladan yorgun bir halde dönmüşler evlerine. Köpek de üzerine düşen görevleri yine fazlasıyla yapmış. Bu mutlu çift, bir evin köşesine oturmuşlar sonra da bir yorgunluk çayı demlemişler.
Karı koca başlamışlar şakalaşmaya. Karısı, kocasının ayakkabısını tuttuğu gibi kapıdan dışarı fırlatmış. Köpek atılan bu ayakkabıyı koşarak almış ve Şevket Efendi’ye teslim etmiş. Şevket Efendi, köpeğin bu vefakâr tavrını görünce mutluluktan gözlerinin içi gülmüş. Bir taraftan çayını yudumlarken bir taraftan da hanımına bakarak demiş ki:
“Avrat avrat! Bak bu köpek, senden akıllıya hemen hemen benden de akıllı.” demiş.
02.07.2010
Karahacılı Köyü/Çekerek