.....................................

Babanı tanıyabilir miyiz?

--- Adı Ahmet’ti. Şero’lardandı. Annesinin ismi nur, babası xamed(mehmet) idi. Ama bizim köyde ahmedé xamo derlerdi babama. O’nu babasının ismiyle çağırırlardı. Üç kız ve yedi erkek babasıydı. Çiftçiydi. Sabahtan akşama kadar bedeni tarlalarda, bağlarda ya da dağlarda adım atardı. Katardı önüne tozu dumanı, helal ekmek eve getirmek için, bizi kimselere muhtaç etmeden doyurmak için. Doğayla iç içe, insanla muhabbet halindeydi. Babam esmer toprağın resmiydi adeta...

1929 doğumluydu. İki yıl askerlik yapmıştı. Kore gazisiydi ayrıca. Ayrıca Türkçe’yi çat pat askerlikte öğrenmişti. Anadili Kürtçe’ydi. Kürtçe konuştu mu bülbüller gibi şakırdardı. Seyid idi aynı zamanda. Namazında niyazındaydı. Kimseye zararı yoktu. Varsa yoksa emek üstüneydi çabası...

11 aralık 2007’de fani dünyadan, aramızdan ayrıldı. Son nefeslerini Diyarbakır’da verdi...



Babasız büyümek nasıl bir duygu?

--- Sakat bir duygu. Yarım bir yaşam. Eksik bir hayat demek, benim için. Benim için babasızlık, babasız kalmak zor oldu. Üç yıldır bu kahrı, bu diğer canımı yitirmenin derin üzüntüsünü çekiyorum.

Babamı çok severdim, her ne kadar o taş fırın erkeği olup da sevgini az da gösterse de bana. O gözümde devdi. O yanımda kalabalık ordu gibi güçlü duruyordu. Varlığında kendimi çok mu çok mutlu hissediyordum. O bir ağaç gibi yediverendi. O bir ağaç gibi ailesine sımsıkı sarılıydı. O babalığın ne demek olduğunu sözleriyle, tavırlarıyla belli ederdi. O insanlık için onurlu bir duruştu...

Zira en küçük çocuğu bendim. Bana güzel öğütlerde bulunurdu daima. Hep iyiliği tavsiye ederdi. Yumuşak sesiyle, dilime tercüman olurdu babam. Banim babam dünyamın renkli kişiliğiydi. Evimizin direği, annemin göz bebeğiydi...

Ama şimdi havam sisli, ama şimdi gökyüzüm gri tonda, ama şimdi gecelerim büyük yıldızdan yoksun, ama şimdi iki omzum da güçsüz, ama şimdi yürü oğlum kim tutar seni diyen ilham kaynağım yok, ama şimdi babasız bir şarkıdayım, ama şu aralar kendimde değilim. Baba sözcüğü duyar duymaz yüreğim yanar, ağlama tutar beni.. kendime gelmem zaman alır, babam aklıma geldikçe...

baba sen gittin
öksüz ve köksüz kaldı tüm duygularım
tüm kurgularım
yarım kaldı



baba sen gittin
güneş bir daha sımsıcak uğrayamaz oldu sabahlarıma
günlerim çaresizliğe uğramanın zorunluğu yaşadı
yaşadı benliğim sakat yürümeyi
yaşadı yüreğim acı çekmeyi



baba sen gittin
bir daha rahat rahat sokağa çıkıp
özgürce türkümü yakmadım
ve bir daha gülmek
gülümsemek nasip olmadı kalbime içten
içten sarsıldı sen dünyam
babam