İş çıkışı Uşak’tan gelecek misafirlerimi karşılamak için istasyona gitmiştim. İstasyonda, Uşak’tan gelen tren olması gerekirken, İzmir’den gelen tren vardı. Gişeye gidip görevliye sordum:
-Uşak’tan gelen tren gitti mi, gelmedi mi?

-Henüz gelmedi hanımefendi. Tehirli kalmış. Yarım saat sonra gelecek.

Yarım saat için, eve gitmeye değmeyeceğini düşünüp, çınarların altında bir sandalyeye oturup beklemeye başlamıştım. Hava çok sıcak olduğu için, trendeki yolcular bunalıp onlarda çınarların dibine inmişlerdi. Bir de İzmir’e gidecek yolcuları eklersek, istasyon oldukça kalabalıktı. Kalabalıkta zayıf uzun boylu, esmer, otuz beş kırk yaşlarında bir bayan dikkatimi çekmişti.

İlk gözüme çarpan kıyafeti olmuştu. Siyah zemin üzerine, kırmızı yeşil çiçekleri olan, topuklarına kadar uzun ipek bir elbise giymişti. İpek elbisenin altına, kocaman beyaz spor ayakkabı giymişti. Ateş kızılı, kocaman bir çantayı omzuna takmış, uzun siyah saçlarını, mavi bir tokayla toplamıştı. İki elini arkasına alıp, popo sunun üzerine kenetlemişti. Hapishanedeki mahkumlar gibi, peronda bir aşağı bir yukarı volta atıyordu. Gözüm takıldı ya… Kalabalıkta çirkin ördek yavrusu gibi O’nu takip ediyordum. Az sonra, elinde kaynamış mısır poşetiyle, yanımda bulunan çantalarının yanına gelmişti. Bağırıyordu:

-Kimse beni kandıramaz! Buna izin veremem! Enayi miyim ben?

Yanında on dört on beş yaşlarında bir kız vardı. Kadını sakinleştirmeye çalışıyordu:

-Teyze adam itiraz etmedi ki, sana başka darı vermedi mi? Adam’a neden bağırıp duruyorsun? Yanlışlık olmuştur.

Kadın hâlâ sinirliydi. Bana döndü. Eliyle az ötede el arabasında kaynamış mısır satan adamı işaret ederek:

-Aha şu mısırcıdan üç tane mısır aldım. Poşeti yanımdaki çantaların yanına koydum. Biraz sonra yemek için açtığımda üçü de yenmiş koçandı. Kan beynime sıçradı. Adam beni kandırdı!

Diye bağırıyordu. Bir yandan da çantalarını toplamaya çalışıyordu. Çantanın yanındaki poşeti açtığında, içinden üç tane kaynamış mısır çıkmıştı. Kadın, yanlışlıkla kendi poşetini değil de kendinden önce giden kişinin oraya koyduğu çöp poşetini almıştı. Kendi mısırlarını bulunca, bir yandan iade etmek için mısırcıya koşuyor, bir yandan da bana laf yetiştirmeye çalışıyordu.

-Sen olsan ne yaparsın, mısır torbasında koçan bulsan?

Yanındaki küçük kızda bağırıyordu:

-Mısırcı, değiştirmem demedi ki, ‘yanlışlık olmuş Hanımefendi, özür dilerim.’ Dedi ya.

Kadın kızı duymuyordu bile. Hâlâ bağırıyordu:

-Siz olsaydınız ne yapardınız?

Ben sesimi çıkarmadan, sessizce empati yapmaya çalıştım. Ben olsaydım, önce önyargıyı yıkmaya çalışırdım. Mısırcı değiştirmem demiyor. Senin sözüne güvenip, yenmiş koçanlarla yenisini değiştiriyor. Mısırcı da diyebilirdi ki; ‘Senin yemediğini nereden bileyim?’


Emine/ Manisa/18/06/2010