" 22 Haziran 2007 ve 19 Haziran 2008 Tarihlerinde Hak’ ın rahmetine kavuşan Saygıdeğer dostlarım, canlarım;
Sevim Erdoğan TEZEL ve
Münevver ŞENOL Ablamızın aziz hâtırasına..."



Bugün aramızdan ayrılışının...
Hak’ ka yürüyüşünün ve de;

Lütfettiği küçük mutlulukların kıyısında kocaman elemler yaşatan bu canım dünyanın nimetlerine, elemlerine sırtını dönüşünün üçüncü yılı!

Hâlâ özleminle, hâlâ dostluğunla, sevginle/sevgimizle dolu dolu; arıyorum varlığını... Seni Sevim! Seni arıyorum...

Fakat insan nasıl bir hakikat ki, yine de bütün beşeriyetiyle bağlanabiliyor bu dünyanın nimetlerine, sevdasına, halına!

Bak! Seni ararken her günün gölgesinde; sensiz de yaşayabiliyor, yüreğime zaman zaman kor düşürüyor, bazı da serinletiyorum buz ile.

Oysa sevgi aynı sevgi, sana özlem aynı, dostluk, kardeşlik, insanlık keza...

Yazılarım bile kısaldı; sevgimin, özlemimin uzunluğuna rağmen! Demek ki acı, zaman denilen çarkın dişleri arasında öğütülerek kabaca halinden un ufak bir görünüme geçiyor, savruluyor -ruhumuzdan olmasa da- bedenimizden rüzgâra karşı!

Sevim, üç gün önce de -hani o çok sevdiğimiz ve hayatın ruhuna rahmet okuyan bir diklenişle hayata âşık- dostumuz, ablamız; Münevver ŞENOL yürüdü Hak’ ka! Senden tam bir yıl sonra, yani 19 Haziran 2008’ de...

İkinizi de yürekten sevdim, ikinize de derin saygı duydum ve hep "CAN" dedim, " CANIM KURBAN! " dedim! Dedim ama yine de başaramadım biraz daha "CAN’ na "CAN" katabilmeyi, başaramadım can...

Beni çok iyi tanıdığınızı biliyorum! Yine biliyorum, bildiğinizi; içtenlikten yoksun yapay yazılar yazamayacağımı, sevgi gösterilerinde bulunamayacağımı...

Nice ölümler gördüm, nice yok oluşlar, yıldız olup kayışlar… Nice yangınlar bıraktı yüreğimde ölümler, nice inanılması zor kabullenişler/reddedişler… Ama işte insanoğlu… Kimin kime ya da; hangi ölüm saatinde nasıl bir ağıt yakacağımızı bilemezken biz; yüreğimiz, kurulmuş saat gibi düzenliyor kendi düzeneğini.

Yaş kemale ermişken ve artık unuturken bir bir hayallerimi; seni ve Miniş Ablamızı unutmuyor – feleğinen âşık atıştırmış- yüreğim! Ola ki bir gün unutursa, bil ki; yitirmiş diriliğini, özsuyunu benliğim… Ve o benlikte bölük pörçük anılarıyla kan basıncını yukarı çekmeye çalışan naçar yüreğim… O zaman, işte o zaman çok görmeyin unutkanlığımı canlarım! Zira anlayınız ki, BEN BEN’ i terk etmişim bu şehrin ortasında; yitik, ıssız, yoksun bir geda gibi! İşte o BEN’ i vursanız da sadakat kurşunlarıyla; yaşamın ortasında çöle kurşun sıksan ne yazar..

Ey benim onurlu, vefalı, dirençli, sevecen ve saygın dostlarım, canlarım; Sevgili Sevimlim, Sevim ve
İsyanlarını özünde yıkayarak her gün aklayıp paklayan, inadına hayatın üzerine rengârenk bir çul gibi saran cıvıltısıyla, Miniş Ablam;

Sizleri her gün içimin ıssızlığında anarken, bugün dışımın kalabalığına çıkardım; gün, güneş göresiniz insanlığın vefasında, diye…

Sevginizden, size özlemimden, dostluğumdan zerre eksiltmeksizin,

Bütün içtenliğimle aziz hatıranız önünde saygıyla eğiliyor; “mekânınız cennet, ruhunuz şad, olsun sevdiğim, güzel insanlarım, canlarım! “ diyorum, rahmet dileklerimle…

Refika Doğan- Antalya- 22 Haziran 2010