Okuduğum bir hadisi şerif çok duygulandı beni. Efendimiz s.a.v. Ümmetine olan düşkünlüğü, merhameti öylesine derindi ki! Böyle bir Peygamberi hak ediyor muyduk diye düşündüm... Biz ona layık mıydık gerçekten? Böylesine ümmetinin derdine düşen bir peygamber gelmiş miydi daha önce? Böyle yüce yürekli bir insan yaratılmış mıydı?
Yeryüzü onun doğuşuyla böylesine şereflenmemişti hiç bir zaman...

Merhametin en ulvi olanına şahit oluyoruz. İnsanın ne kadar merhametli olabileceğine şahit oluyoruz O’nun ümmetine olan merhametiyle...

Böyle bir peygambere layık olabilmek... Üzülme Ey Resul biz senin ümmetiniz ve Seni üzmeyiz diyebilmek… Günahlardan sıyrılabilmek! ’ Resulüm Sen olmasaydın felekleri yaratmazdım’ buyuran Rabbimin sevgilisine, en değerlisine, en şereflisine layık olabilmek...

Ne alıkoyabilir bizi O’na layık olmaktan? Ne değer O’nu üzmeye?

Şu yalan dünya mı? Neyi hangi nimeti? Gelip geçmeyen yok olmayan neyi var bize sunabileceği?

Hangi lezzet bizi alıkoyabilir ki Senden Ey Resul?
Hangi günah seni incitmeye değer?
Hangi insan!
Senden daha değerli olan kim var Ey Resul... Senden geçmek için Senden daha değerlisi gelmemiştir şu âleme...

Biz Sana layık olamadık Efendim... Aldandık… Aldandık şu dünya lezzetlerine... Kırdık seni kırılmış sandığımız şu yüreğimizle... Uzaklaştık bize nasihatlerinden... Uzak kalamadık haramdan... Bağlayamadık kalbimizi gösterdiğin istikamete...

Bağlayabildik mi! Gayret ettik mi bir nebze de olsa?

Münafık mı olduk... İçimiz başka dışımız başka mı oldu yoksa...

Ey resul sana layık olamadık... Olamadık…
Olmak için yollardayız… Düşe kalka, tökezleyerek de olsa izindeyiz…
Yollardayız,yolundayız inşallah…


Sallallahu aleyhi ve selem…