küçüktüm....
nedense konuşmaktan çok ,anlamayı,bakmaktan çok,hissetmeyi öğrenmişim.gözlüyordum hep..bu nedenlede yaşamda olmaktan çok,hakkımı kavgayla aramaktan çok,anlamayı,sessiz kalmayı,hoş görmeyi tercih ettim.
.iyimi ettim!hayır sonuç beni memnun etmediğine göre iyi etmedim.gördüklerim hep yanlıştı.itiraz etmedim!sonuçları yanlıştı !hoş gördüm
.sanki psikiyatrisin hastasına yaklaşımı gibi,geçmişlerini düşünerek yaklaştım.sonra büyüdüğümde yani şimdi ve daha öncesi hata yapmadığımı farkettim..hoşuma hiç gitmedi..
yaşamın sıkıntısına katlanıp,susuyordum.geçmesini bekliyordum ,yaralar sarılmadan,sabahların aydınlanmasını bekliyordum.geceler başlarken!!!!
sindirememekmi yaşamımı; beni uyutmayan ...başkalarının sorunlarını sorun yapmakmı...
.sıkıcı şeylerdi bunlar.kabul edip sindirmeliydim...
.sıfırlamalıydım kafamı,yazarak okuyarak,şiirlerde ,yazılarda isyan ederek.
.yada yaşamadığım bir hayatı,hissetmediğim bir hissi hayalimde yaşamak..
doğrusu bu galiba.....