Ölü bir ruhun bedenime işlemesi gibi bir şeydi seni tanımak… Tüm kapılar kilitliydi, sana benden yol, bana senden tek bir iz bile geçmezdi. Hangi arada, nasıl oldu bilmiyorum fakat bendeki beni alıp, ruhunu bedenime eş tutup, bendeki ben’e kilit vurdun.

Söküp atmak istedim seni yüreğimden, sonra bütün sevgiyle başlayan sözleri unutmak, yalnızca adının içinde kaybolmak, seni seninle, ama bende görmek istedim.

Çok karmaşık, çelişki dolu ilişkilerdi bunlar… Senle ben’in karışımından, biz yaratabilmenin çelişkileriydi. Ellerini istedi ellerim, sıcacık, alev alev yakmalıydı ellerimi, gözlerini görebilmek için bütün renkleri bir anda unutabilirdi gözlerim…

Bir masal perisi geldi ve kulağıma öyle sözler fısıldadı ki… Sen bir hayalmişsin, beni benden alıp, ruhunu bedenime hapsetmişsin. Sen yokmuşsun, seni var kılan, seni içimde yaşatan benmişim…

Ölümlerden ölüm beğenmeye çalışır ya insan, her şeyden tiksinir, tek bir kurtuluş vardır, adı ölüm…

Karmaşalar ortasındayım bağışla desem elimi tutmana fırsat vermeden bizi bizden ayıran kadere lanet etmem gerekir. Sendeki ben’in hali ne merak ediyorum…

Sende bir parça da olsa ‘ben’ kaldı sanıyorum. Ama bende sana ait hiçbir şey kalmadı, yolun sonunda elveda sözleriyle karşılarken seni, aşkımın hızında yeniden ölürken sen; ben kimseleri sevemez oldum. Çok karmaşık, karmakarışık çelişki dolu duygular bunlar…

Ama sen bana aldırma ve de hiç bakma. Unut gitsin, adımı unut, beni unut, sana söylediğim sözleri unut, aşkımı unut, aşkını unut… Unut beni, beni unut.

Pardon, unutması gereken sen değildin af buyur. Unutulan bir daha unutulamaz ki…

Gizli saklı bölmelerde yer edinmiş ufak bir beden, bir başkasının ruhunu taşıyamaz ki…

O halde neydi beni sana çeken? Fırsat bil de anlat birkaç cümleyle…
Unutması lazım gelen biri var, bak ağlamıyor artık, içinde yeniden ölen bir şeyler var…

Gerçeğin yalanı olur mu? Yalan olursa gerçek olur mu? Yüreğimde bir misafirdin, oyun bitti önden buyur.

Gülme sevgilim, misafircilik oynadık, oyunun sonunu da yarıladık sana müsaade… Daha fazla oynarsak, ne sen kalırsın geriye ne de ben tek bir cümleyle bile…

Ölürüz anlıyor musun? Biteriz, ne sen kalırsın bende, ne de ben kalırım sensizlikle…

Ölü bir ruhun güzel bir bedene yerleşmesi şerefine kadehleri tokuşturma bahanesiyle, otur gülümse göreyim son kez güzel gözlerini. Ama olmaz, geriye ne sen kalırsın, ne de ben…

Parçalarımız bile bulunmaz bu gidişle!

Dilara AKSOY