SOLDU MU GÖNÜL BAĞININ GÜLLERİ?
Ah be yalan hayat neler gösterdin şu yaşımda bana, tanıtmadık adam mı bıraktın? Neyi bekliyorsun artık hala bitmedi mi benden alacaklı olduğun intikam payı? Bırakacak mısın beni de özgürlüğüme yoksa hala boyunduruğunu çekmeyi aklından bile geçirmiyor musun? Ya da karar vermek hakkı sadece benim mi bir kere vardı da haber vermeden tek seferde kullandırdın? Dolmadıysa çilem bitmediyse kapında çekecek olduğum eziyet günleri Mevlaya yalvar o zaman benim içinde. Ondan dolayı benim için yağmur dualarına çık, çık ki kalbimin çorak topraklarına bir damla rahmet ve merhamet damlaları değsin. Çünkü bu sahte, karanlık dünyada en büyük zorluk bir şeye icbar edilmekmiş ben anladım. Eğer daha sonra neymiş diye sorarsan her söylenene körü körüne bel bağlayıp oturanlarla aynı görüşü paylaşmadan, paylaşamadan yaşadıklarını kimseye anlatamadan öylece boşlukta kalmaktır derim. Bir gün olur şikayet edersin gönül bardağı taşmasın diye o zaman anlarsın ki o bardağı ne gören var senden başka ne de taşmasını düşünmeye gerek duyan…
Masmavi denizi düşünür dururum boğazın serin sularına baktıkça. Sanki seyre daldıkça beni alıp götürcekmiş, kurtaracakmış gibi göz kırpıverir bir anda, ama ne çare. Milyon yıldır olduğu yerde kalakalmış deniz ne yapsın da beni kurtarsın? Ne yapsın da soğuk sularını alev alev yanan kalbime akıtıp rahatlatabilsin? Haykır hocam haykır gönül dağlarına kim var orda diye kim çıkar bana yardıma diye; saatlerce, günlerce, haftalarca.Ama ne çare bu gönül kayalığında bir “insan” bulmaya. Seni dinlermiş gibi yapmaya dahi yok be hocam…
Kimsesiz karanlık odalar bile anlamaz oldu artık halimden. Kalp ışıksız, oda ışıksız, yok ki bir kıvılcım, aydınlığı müjdeleyen; sade bir hararet ama ateşten değil sanki yalnızlıktan anlaşılmamaktan, bir hikaye kadar bile olsa anlaşılamamaktan, Yaşayamamaktan bir kuş kadar özgür ama bir kuş kadar tasasız.
‘Gün gelir doğar elbet şems-i hakikat’ demişti ya şair bekle bakalım deli gönül ,bekle bakalım kıyamet sabahı ne zamandır senin için.Çünkü sen bu kahpe Dünya’da şems-i hakikat olarak yalnızca ölümü görebileceksin…
YUSUF ÖZTÜRK