hayat.. hep zorlanmak mı gerçekten
bir yerlere koşuşturmak mı sürekli
sakin bir limanda demirlemek mi yoksa..
seçimlerimizle varız hayatta
ya seçmek zorunda kaldıklarımız..
akıllılarla ahmakları ayıran farkın bu olduğunu söyler şimdi
bilgiç bir ses
ta içimden gelerek..
doğan cüceloğlu bir yüzümüz birde içimiz dedi bugün
haklı mıydı? evet haklıydı
yüzümüzle geziyoruz sokaklarda
insanlar bizi yüzümüzle tanıyor.
bu şekilde sosyal tarafımızı ayakta tutuyoruz
ama içi başka insanın
içi bambaşka şeyler söylüyor
ağlarken gülüyor yada gülerken ağlıyor sessiz sessiz
beğenmediğini beğenmiş gibi yapıyor yada
çok kızmış olsada gülümsüyor
içinden gelenle yüzünde yapmak zorunda oldukları
aynı olmayacak hiçbir zaman
diyor ki aradaki dengeyi sağlamakmış mesele
mesele bu da bunu bilmek neyi değiştiriyor hayatta?
bilemiyorum
her yaşla birlikte gördüklerimiz yaşadıklarımız artıyor
hele okuduklarımız..
kimbilir kaç eşek yükü kadar oldular..
katar katar kitaplar..
ama sanki devrilip denize düşüyorlar..
kayboluyorlar işte..
okuduklarımın yüzde birini geçirsem hayatıma
sanırım adım bile değişirdi :)
bilmek yetmiyor bilmek kurtarmıyor ki hayattan
ne aşılması gereken yollar bitiyor
ne de geçilmesi gereken sınavlar..
kolaylaştırmak mı? bugün sanmıyorum nedense
insan mükemmelliğe kurgulanmış
beğenmiyor kendini beğenemiyor..
mükkemmele olan sevda
deryada zerre ediyor
nehre atılan bir taş gibi vuruyor kafasını sulara kayalara çarpıyor çarpıyor..
duramıyor.......
biraz daha devam ederse cümleler dökülmeye
kendime kendimden baygınlık gelecek şimdi
tamam susuyorum..
gece insanın üzerine üzerine çöküyor..
bir an önce sabah olsa diyor sonra..
sabah oluyor..
aynaya baktığında..
yine sen.. yine sen..
kaşına, gözüne, yüzüne bakmıyorsun ki
içine bakıyorsun işte..
gülemiyorsun haline..
bugün başka işte..
bugün yanaşıp sessizce bir mezarın başına
uzanmak istiyorum..
kaybolmak istiyorum..
unutmak.. unutulmak..
umarım okumaz kimse bu cümleleri..
peki neden yazıyorum öyleyse..
geçiniz başka soruya.. bende de cevabı yok şimdi
sanırım hissettiklerimi yarın unutacağım için tanık tutuyorum kendime..
heyhat.. insan üç beş damla kan, ırmak üç beş damla su..
necip fazıl sen nerden girdin şimdi araya..
her neyse..
Her insan kendi dilinde konuşur ve hiç kimse anlamaz ne söylediğini nasılsa......
iyi geceler dünya....
ömrümden sökülen bir güne daha
veda...
11mart 2010