Çiçek Çocuk ve Şiir
Bu üç varlık. İnsan hayatını yaşanabilir kılma çabası içerisinde deveran edip dururlar. Gelin görün ki. İnsanlar sevindiğin dede Üzüldüğün dede bu Üç Mucizeyi Vururlar. Çocuk Diye başlayayım.
İlk mucize. Yetiştiği yer itibari ile İmkânsız içinde Var edilir. Bir İnsanın rahminde garip bir su içinde kan ve irin den ibaret Havzadan Genellikle dokuz ay on gün sonra.Annenin canını ölüm köprüsüne çıkarıp Kendini dünyaya.Canım annem Elimde olsaydı bunu sana yapmaz canını hiç yakmazdım beni affet diye .Canhıraş feryat ile gelir.Ve Şunu fısıldar.Senden geldim Sana ait değilim.Beni sevdin Demek ki ne kadar acı verirse versin her şeyi sevebilirsin.Ve çocuklar aidiyet duygusunu taşımazlar.Zaten bize ait de değillerdir.Baba etkeni ile bizim olmaktan çıkar.Statüsü ne olursa olsun.Her İnsanın çocuğu olur.Ve bir genelev hanımının dahi Çocuğu biz adına PİÇ desek te.Dünyanın en masum en sevimli şeyidir.Kendi halinden Muzdaripte değildir.Hangi yerde doğarsa doğsun yada hangi ülkede olursa olsun. Üvvveeeee.Diyerek.Tüm dillere Meydan okur Dili evrenseldir.Ya hiç kimsenindir çocuk yada Herkesin.Ne ye benzerse benzesin Bir mucizedir çocuk.Konuşmaz Anlamamızı bekler.Bizim kapris ve Zalimliklerimize Göğüs gerer zulmümüze rağmen kaçmaz sarılır.Sadakatin ne olduğunu öğretir bize.Az önce kızgın demirle dağladığımız çocuk.Gel bakayım nidasına.Asık dudakları ile nazlı fakat çaresizce yanımıza gelir.Yine vuracak olsanız bacaklarınıza sarılır.Halince etme ne olur der.Kaçıp kurtulmak gelmez elinden.Bazen dokuz bazen yedi yıl hükümlü gibidir.Anlamaz.sorgulamaz.Vicdanımıza teslim eder kendini.
Çiçeklerde Böyledir. Üzerimize sıçramasından imtina ettiğimiz Islak toprağa minnacık bir tohum olarak girer. ( Hayvan dışkısı).Gübre ile üzerini örteriz. Bu melanetler arasından Öyle bir doğuşu vardır ki. Envai türlü kokular ve renklerle çıkar yeryüzüne. Bukadar pislik içinden bile Güzel ötesi şeyler ürettim ey insanlar benim kadar olamaz mısınız der adeta. Ne kadar Man kafasınız. Güzelim dünyada her nimetin size verilmesine rağmen kan ve kavgadan öte imal edebildikleriniz ne kadarda az. Feryadı ile tebessüm eder. Ya da güler halimize. Bir çocuk kadar çaresiz savunmasızdır. Sevgi bekler. Hesapsız dokunuşlardan dahi incinip küser. Sinirden ya da sevgiden Dalını kırar boynunu koparırız. İtiraz etmez. Yenisini üretir. Tekrar edilebilir Güzellikleri hatırlatır Kavgadan sonra barışmanın öyküsünü yazar Yüksünmeden. Anlamamızı bekler. Ve şiir oda bunlar gibidir. Yeryüzünde hayatbulmasebebiherkesolabilir. Serseri. Âşık. Divane. İşci. Çöpcü: şah. Padişah. Aklınıza ne gelirse. Bu Şaiirlerinde hedefi Çocuklar ve Çiçekler kadar kesif bir şekilde önümüzdedir. Sen yanmasan ben yanmasam nasıl çıkar Karanlıklar aydınlığa diyen. Nazım’ı Vatan haini der iteriz. Meserret yalnız çocukların payıdır diyen Tevfik Fikret Ayyaş tır. Çocuğu papaz olmuş bir babadır. Sevmeyiz. Asla necabetmi verir Hiç üniforma diyen Ziya paşayı. Ateşli Türk milliyetcisi der bir tarafa yaslarız. Âlem içre muteber bir nesne yok devlet gibi. Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi diyen. Kanuni. Dünyaya hükmetmiş bir padişahlığı Sıhhate feda etmiş bir şairdir. Okuyoruz an-la-mı-yo-ruz-Oysa çocuklar ve çiçekler gibidir. Anlaşılmayı beklerler. Ya kızar ittir ederiz ya sever manasından kopararak Sevgililere İkram ederiz. Anlamlarını yolarız vermek isteneni almak yerine.
Eyyyy Fuzuli. Gel gül dedi bülbül güle gül bülbüle gülmedi gitti.
Gül bülbüle bülbül güle yar olmadı gitti.............. Den nasibimiz. Bunu sevgilimize yazmanın ötesine geçmedi geçemedi bağışla.
Çiçeği ot belledik inek kadar aşkımız.
Çocuğu piç eyledik sinirliyiz şaşkınız
Şiiri hiç eyledik milyonları aşkın ız
Felaket nesil olduk İnsan değil taşkınız.
Yaşamadan anlamanın. İmkânsızlığındadır esrar. Hissederek yaşayın zira hayat bu kadar.
adnan yeğin.