Gece Zifiri Karanlık

– Kazım Demir

Gece zifiri karanlıktı.
Ölüm beni izliyordu.

O kadar çok içmiştim ki, farkında bile değildim.
Sokak karla kaplanmıştı;
ağaç dalları insan iskeletlerini andırıyordu.
Dolunay, beni ele verircesine
bütün aydınlığını üzerime döküyordu.

Birden önüme bir araba çıktı.
Elim ayağım birbirine dolandı,
yere devrildim.

İhtiyar bir adam arabadan telaşla indi.
Kollarımdan tuttu:
— “Ne oldu evladım? Bir şeyin var mı?”

Hiçbir şey diyemedim.
Öylece baktım yaşlı adamın
yüz çizgilerine,
çukura gömülen gözlerine…
ve birdenbire uyandım.

Sonsuz uykudaydım.
Güneş, bütün dehşetiyle yüzüme çarpıyordu.
Gözlerim kamaşmıştı.
Bir şey göremiyordum.
Duygularım karmakarışıktı.

“Ben neredeyim?
Nasılım?
Ne yapıyorum?”

Bir yığın hatam olmuştu.
Bir yığın akılsızlık…

Biliyorum, bir daha dönmeyeceğim o hatalara.
Ama toplumun yargısında
idam kararı verilmiş gibiydim.

Kış güneşi öyle yakıcıydı ki,
karlar inatla erimiyordu.
İçimde sokakları tek tek dolaşma isteği,
birdenbire tutkuya dönüştü.

Yaşlı adam nerede?
Ben neredeydim?
Yoksa bütün bunlar bir rüya mıydı?

Nereden geldiğini bilmediğim bir kartopu
düşüncelerimi darmadağın etti.
Daha kendime gelememiştim ki
ikincisi yüzüme patladı.

Tuhaf bir duyguydu bu.
Ben hayatımda hiç kartopu oynamamıştım.
Kimdi bu haylaz çocuk?

Üçüncüsü sırtımda patladı.
Yüz hatlarım gerildi,
kar taneleri yüzümde eriyip aktı.

Etrafa baktım —
sağımda, solumda kimse yoktu.
Elime bir yumak kar aldım.
Tüm gücümle sıktım.
Karın serinliği avucumu doldurunca
içime sebepsiz bir huzur doldu.

Avucumda karı erite erite yoluma devam ettim.
Yine kaderi bir ok gibi sapladım yüreğime.

Biliyor musunuz?
Ben hiç kartopu oynamadım ömrümce.
Ve son kartopu da eridi avuçlarımda…

Şimdi nereye gideceğim?
Her taraf bembeyaz.
Kimdi acaba?
Nasıl biriydi?
Amacı neydi?

Yoksa o da benim gibi
hiç kartopu oynamamış biri miydi?
Belki de…

Üşüyen ellerimi ceplerime soktum.
Ceketin yakalarını dikleştirdim,
başımı içine gömdüm.
Hiçbir yere bakmadan yürüyordum.

Yanımdan geçen insanlar konuşuyorlardı.
Ben onları canlandırıyordum içimden:
karakterlerini, yüzlerini, ses tonlarını…
Kimi hırçın, kimi komik,
kimi sevinçli, kimi aptal görünüyordu.
Bakmadan kurguluyordum hepsini.

Peki… Bana kim kartopu attı?

Dalgın yürürken bir şeye çarptım.
Genç bir kadındı.
Elindeki poşet yere düştü,
içindekiler ortalığa saçıldı.
Göz göze geldik.
İkimiz de donup kaldık.

Ta ki yaşlı bir kadın,
yerden aldığı portakalı
kafama fırlatana dek:

— “Önüne baksana avanak!
Aptal aptal ne bakıyorsun kızıma?!”

Ayaklarım aldı götürdü beni oradan.
Ama ben hâlâ oradaydım.
Yalnızlığımla baş başa…