Özleneni yaşama istemi içinde düşünmek bireyin kendi doğal duygularının eğilimine göre bazen isyanın enstrümanı bazen de ruh mutluluğunun noktalandığı yerdir.

Kendisiyle barışık, merhametli, sevecen, güçlü, özünde ve sözünde bir, değer verdiklerine yakın, sahip olduklarıyla yetinen, hak edenlere gerekli karşılığı veren, küçük şeylerden bile mutlu olan, yaşamayı bilen ancak biraz asabi, huysuz ve aşure tatlısı tadında bir özlemliyi sırt üstü uzanmış meltem rüzgârı esintisinde gözleri kapalı gök mavisi yorgan altında düşünün yorgun bir gününüzde.

Görmediğimiz özlemli tebessümünü kendi gerçeğinde düşünmek bile ılık duş güzelliği tanımında aşure tatlısı çeşitliliklerinde ulaşılmak istenen sevgi bahçesi tadında ve rahatlama zenginliği gibidir.

Gün ve gece gerçeklerimizde kendi doğrularımızın tanımında yalnızlık duyumsuyor ve buna rağmen görmeden özleniyor, seviliyor ve aynı eylemleri aklın doruklarındaki gerçeğimizde yapabiliyorsak yaşamda her şeye karşın olumlu kutup ağır basar. Yaşam dört mevsim güzelliğinde olur.

Özlemliyi görmediğimiz zaman süreçlerinde bile kendi gerçeğimizde ki duruşumuzda ruhumuzun dinlencesi oluyorsa “özlemek” tir yaşamak.

Bedri Demirpençe