Adı konmamış yaşanmışlıklar vardır. Yaşanması gerektiği için yaşanırlar. Hazırlıksız gelir insanın başına ( işin doğrusu; insan hangi konulara yeteri kadar hazırlıklıdır, düşünmek lazım). Zaman içerisinde hatırlanır bu konular. Belki de anlatılır ve paylaşılır. Dinleyici şöyle diyebilir:
- İyi işte güzel bir anı olmuş.

Oysa ki, bunlar “anı” olsun diye yaşanmazlar, yaşandıkları için “anı” olurlar.

Gerçekten, yaşadıklarımızı bir belgesel film şeklinde yaşayıp kayıt altına almayız. Zamanla, etkisi veya sonuçları nedeniyle onlar gelir belleğimizin kapısını çalarlar. Hatırlanırlar; bazen buruk bir dudak bükmesiyle, bazen de derin bir geçirmeyle veya acı bir tebessümle. Bilinmeden yaşanırlar, yaşandıktan sonra bilinirler.

Hiç yeri değilken, insanın aklına bir şeyler düşer.. Ne de olsa , Yılmaz Erdoğan’ın deyimiyle, “El değmemiş evcil acılarımız vardır.” Acıyı anıya dönüştüren zamandır. Zamanı belki de bu nedenle, her şeyin ilacı şeklinde anlatmak olasıdır.

İnsan, etki ve tepkilerinin toplamıyla orantılı bir yaşam sürmektedir; bilinir.

Farkında olmaksızın ya da belirli bir bilinç düzeyiyle, yaşamın akışına yön vermeye çalışır. Etkilenir,etkiler; tepki verir, tepki alır, eş zamanlı olmayan bir döngü içinde sürgit olur durur. Öyle şeyler vardır ki sürekli kabul görür ve sözel övgülere vesile olur. Tam da bu zamanların sonrasında,hep aklıma takılmıştır; “Neden bahse konu olan şey övgüye neden olmaktadır? Gerçekliği,nezaketi ve inandırıcılığı tartışılmamakla beraber, o konunun ,anlık övgü dışında, geride bıraktığı nedir? Bir şeyler örtülemek için övgü yöntemi ne sıklıkla kullanılır?”

Soru sormak , aynı zamanda, haberdar olmayı çağrıştırır.

Sorulara yanıt almak, en hafif deyimle, haktır.

Hakkımı kullanmak isterim.