Esaretimin bedelini, sensizliği sayarak ödüyorum. Anladım, seni unuttuğumu söylediğim her an aslında seni unutamadığımı söylüyorum. Seni neden sevdiğimi düşünecek kadar vaktim olsaydı, belki de seni canımdan çok sevmezdim, hatta hiç sevmezdim.



Nedensiz yere seni seçtiğim için hâlâ sendeyim... Gidemiyorum sevgilim, gidemiyorum artık... Her geçen gün azalırken, sensizlik çoğalıyor; yüreğime söz geçiremiyorum artık...



Seni hâlâ sensizken bile nasıl bu kadar çok sevebiliyorum? Sen bir başkasının dumanıyla tüterken, ismimi dilinden düşürmüş, yüreğinde beni misafir etmekten vazgeçmişken ben hâlâ nasıl oluyor da seni deliler gibi sevebiliyorum?



En mutlu olduğum günler de bile, bir parça mutsuzum. En mutsuz olduğum günler de, sanki yaşamıyorum artık yokum... Beni anlamayacaksın yine sevgilim, seninle biz tamamlanamamış bir cümle gibiydik... Sen her şeyken, ben hiçtim. Sen birçok şeyken, ben tek bir şeydim. Sen, dünyamken ben ufuktaki en ufak çizgiydim...



Seninle birbirimizi tamamlayamadık ki... Esaretimin bedelini, sensizliği sayarak ödüyorum...

Kahretsin ki, seni hâlâ çok seviyorum... Uzakta kalmış o aşk ateşiyle, ancak kendin yanabilirsin, ben zaten küllerimi sensizliğe döküyorum... Seni hâlâ çok seviyorum, ’hâlâ’lar birikirken, her geçen gün biraz daha azalıyorum...



Çoğalt beni sevgilim, ben artık sensizliği değil; sadece seni istiyorum...



Dilara AKSOY