Kocaman bir martı hızla süzülerek mavi sulara daldı. Tekrar çıktığında, ağzında bir balık vardı.

Doğanın ne muhteşem bir dengesi var. Her canlı, bir başka canlıyı yok ediyor. Her yok edenin, bir yok edicisi var.

Tavuklar telef edildiğinde; keneler ürediler. Durdurulamaz bir hızla. Ya da keneler hep aynı hızla ürüyorlardı ama tavuklar bunu anlamamızı engelliyorlardı?

Arılar görülmez oldular. Bir panik sardı insanlığı: Bitkiler üreyemeyecekler. Çiçeklerler döllenemeyecekler, başka bir çiçeğin polenleriyle. Bal, olmayacak, diye.

Bir arının et kesişini izledin mi hiç? Muhteşem bir manzaradır. Öyle sabırla ve öyle azimle çalışır ki; aklınız durur. Urla evimin balkonunda, ne zaman mangalda et pişirsem, bu doğa harikası olayı izlerdim. Her seferinde daha artan bir hayranlıkla.

Hayat, aynı doğa gibi. Peki, bunu hiç düşündünüz mü? Çeşitli duygular veriyor bize. Sonra, o duyguları yok edecek; başka çeşitli duygularımız oluyor.

Umut, umutsuzluğu yok ediyor.
Yalan, güveni bitiriyor.
İhanet, sadakati siliyor.

Acı. Ya acı’ya ne oluyor? Derinliğine, şiddetine göre değişiyor.

Hafifse acı; konuşabiliyor.
Derinse; dilsizleşiyor.

Aynı Seneca’nın dediği gibi; “Hafif acılar konuşabilir ama derin acılar dilsizdir. “

Eser Akpınar
İzmir
25.04.2010