Bugün ben kendime ihanet ettim.

Mutlu olmak için başlamıştım güne ama yakıştıramadım mutlu olmayı yüreğime.

Akşamdan söz verdiğim halde mutlu olacağıma dair; sabah kalktığımda sözümü unuttum ve günaydın karamsarlık! Dedim bir kez daha yeni doğan güne.

Hüznü daha çok yakıştırdım gözlerime, yüzümde oluşan; belli belirsiz çizgilere. Ağlamaklı baktım önce aynaya, yüzümü ekşittim sonra.

Bugün ben kendime ihanet ettim.

Takına bildiğim en karamsar halimi takındım. Bir karış asık bir suratla çıktım dışarı.

Gülmemek ve mutlu olmamak içindi tüm çabam; “Onca asık suratlar” içinde. Günaydın diyemedim kimseye.

Gün demek umut demek, aydınlık ruhlar için. Oysa kimsenin ruhu aydınlık değildi bu sabah.
Sitem okunuyordu yüzlerden ama kime, neye? Belli değil.

Üzerime alındım önce. Fakat bu kadar kötü olmadığım, olamayacağım geldi aklıma sonra. Belki bir kişiydi mutsuz ettiğim…

O da kendim!