Farkındayım içimde büyük bir savaş yaşandığının. İki ezeli düşman çekmiş kılıçlarını yine saldırıyorlar birbirlerine. Kim bu ikili ezeli düşman? Biri, yaşadıkça karışan aklım, diğeri karışan aklımı anlayamayan kalbim. Yasadığım ikilemlere, şüphelere mantık dahilinde bir çare arayan aklım ne zaman bir çıkış yolu bulup, bunu kalbime tasdik ettirmeye çalışsa kalbim kabul etmiyor. Kalbim ne zaman yaşanmış güzel günleri, sıcak tebessümleri, yitirilmemiş güvenleri, çarpıtılmamış gerçekleri kendi süzgecinden geçirip aklıma sunsa aklım kabul etmiyor.

Nedir benim suçum? Neden yakamı bırakmıyorlar? Farkında değiller mi beni sonsuz girdaplara çektiklerinin? Hiç mi acımaları yok?

Bir kere anlaşsalar uzlaşsalar, savaşmasalar, yatağımdan kaçmasa uykularım, akmasa içime göz yaşlarım, penceremden doğan güneşi izlesem, yudumlasam suyumu boğazıma takılmadan, sıcak ekmeğin buharında yansa ellerim. Farkındayım imkansızı istiyorum.