Bir insan umudu var olduğu sürece yaşar.

O ümit tükenip yerini kuşkuya, karamsarlığa terk ederse, işte o zaman insan da tükenir.

Her insanın hayattan bir beklentisi vardır, ya da olmalıdır.
Çünki, insan başka varlıklar gibi yaşayamaz. Zîra, insanları diğer canlılardan ayıran tek ve en belirgin özellik olan akıl; her zaman insanı düşünmeye türlü türlü istek ve beklentilere yöneltecektir.

İnsan; düşünmek, inanmak, sevmek ve sevilmek için dünyaya gelmiştir.

Akıl, güzelle çirkini, doğruyla eğriyi, sevgiyle nefreti, Hakk’la bâtılı ayıran, Allah’ın insanlara bahşettiği en büyük nimettir.

İnsanlara da düşen görev, bu nimeti dâima O’nun istediği şekilde kullanmak ve yine O’nun rızasını kazanmaya vesîle kılmaktır.

Gel gelelim ümitli bir yaşama...

Dedik ya ümitle yaşar her insan. İşçisiyle-çiftçisiyle, esnafıyla-memuruyla, emeklisiyle-duluyla, zenginiyle-fakiriyle, öğretmeniyle-öğrencisiyle...

Velhasıl, herkes bir beklenti içinde umutla yaşamını sürdürür...

Herkes de bilir ki hiçbir saadet felâketsiz gelmez. Ümitli olmak yetmiyor anlayacağınız. Çile çekmeden, zorluklara göğüs germeden hedeflere ulaşılmıyor.

Büyük hedeflere, büyük çabalarla erişilir.

Kimi zaman engellerle karşılaşılır, kimi zaman yılgınlığa düşülür. Ama hedefe yürünürken asla umutsuzluğa düşülmez.

Umutsuzluğa düşmek, insanın elinin kolunun bağlanması demek, ilerlemenin ölümü demek, ilerlemek için de dâima karşıya bakmak gerek, -ayak uçlarına değil- ilerlemek için cesur olmak gerek.

Zîra korkaklık, ilerlemenin en büyük engeli değil midir?

İlerlemek ve hedeflere ulaşmak için de, ilk önce doğru olanı, yanlış olandan ayırmak gerekir.

Çünkü, doğru bilinmezse yanlışa sapılır. Doğru hedeflere de yanlış yollardan gidilmez.

Onun için hedeflerinizi, beklentilerinizi büyütün ve büyük düşünün.

Zira, “basit insanlar; insanlarla, vasat insanlar; olaylarla, büyük insanlar; fikirlerle uğraşırlar.”

Sakın ha umutsuzluğa, karamsarlığa düşmeyin. “Eğer bir işi yapabileceğinize inanırsanız, o iş ne kadar zor olursa olsun başarırsınız. Fakat kendinizi en basit bir şeyi dahi yapamayacak kadar zavallı biri olarak görürseniz, köstebek tepecikleri bile, size tırmanamayacağınız kadar yüksek gözükür.”

Yazımızın başlığında da zikredildiği gibi, “umut fakirin ekmeğidir” yemekle bitmez.

“Şu dağın ardında bir dağ daha var” umuduyla yaşamına devam eder... Onu da bitirmeyiniz..

Umudun tükendiği, güvenin kalmadığı bir toplumda müspet olan bir şeyden bahsetmek elbette mümkün değildir.

’Karanlığın en koyu olduğu an, sabahın en yakın olduğu zamandır.’

Kalın sağlıcakla...

Hanifi KARA