Bir yerden sonra “kalem tutuyor” insanı…
Kanın oyuklar açarak çekiliyor damarlarından;
titrek ellerinden düşerken kalem… Asıl onu hiçe saydığın da başlıyor asılmaya…
Bir şeyleri yazmadan önce ne hoşmuş yaşamak dedikleri…
Önce kendini ateşleyip, yana yakıla ateşe koşmakmış meğer yazmak…
Bir zamanlar keyifle yürüdüğün sokaklarda;
insanların gülümseyen ifadelerini artık anlamlandıramıyorsun.
Kullanıldıkça değeri azalır gibi zamanın…
Daha önceden izlenmiş bir film gibi;
aynı yolları tekrar yürümek rehavete sürüklüyor bizim gibileri…
Hızlı yaşamak, çabuk tüketmek hiç bize göre değil…
Olabildiğince planlıdır yaşayacaklarımız. Vakitsiz öten horozlar tedirgin eder bizi.
Bazen asi… Ve savruk biraz… Ya da biz uysal zamanların çocuklarıyız.
Tezatlara gebedir sözlerimiz.
Ancak romanlar da yaşanır dediğimiz sevdaları; dinlerken yaşarız…
Çoğunlukla sahiplenmeye hâkimdir aşkta duruşumuz…
Ne yazık ki böyle bir sevdayı da bulamayız.
Bazen sarıp sarmalanmak istesek de gömeriz bu gibi hisleri içimize…
Biliriz ki yüreğimizin ağırlığını taşımak zor gelir karşımızdakilere…
Kendi hapishanemizde hüküm sürer yalnızlığımız.
Genellikle iyi geçiniriz onunla kendimize yetebiliriz uzun müddet…
Ama yine de ağaçların çiçek açtığı, kuşların evine döndüğü,
rahmet yağmurlarının toprakla kucaklaştığı bir mevsimde,
bir kenara kaldırıp hayatın gerçekliğini; sevilmek dileriz…
Fakat nafile sonsuz sevgi yoktur bu coğrafyada…
Hiçbir yerinde dünyanın hatta.
Bizler sert iklimlerin belki aklıselim çocuklarıyız…
Kuraklık başlamazdan evvel yakarız harmanımızı… Su almaya başladığı an ilk önce atlarız gemiden… Siper ederiz gövdemizi yamuk duruşlara… Giderken bile karalarız bir şeyler… Hedefi tutturduğumuz olur ve bu bile yüktür bünyemize…
Rüzgarda savrulan titrek bir gelinciği öper, denizleri avuçlar, serperiz sahte dünyanın gerçek yüzüne…
Sessiz sessiz… Ama derinden… Ama içli ve yürekliyizdir bu kez…
Çünkü yüreğimizi ortaya koyabileceğimiz başka yer yoktur.
Yoktur varımızla yoğumuzla yaslanabileceğimiz adam gibi bir yürek.
İyi biliriz ama kucaklarız peşimiz sıra gelenleri sevgiyle…
Daralırız fakat ağlamak için sebep beğenmeyiz,
Gururluyuzdur son noktayı koymuşsak.
Bazı bazı ona yan çizdiğimiz de olur ya neyse.
Kararınca kararlılığında yaşarız acımızı, süresini zamanını kendimiz belirleriz.bu yüzden eğreti duruyor elimde kalem…
Şair bozmasıyım bugün, kendi söküğünü dikemeyen…
Ama şimdi tam da uğursuz saydığım vaktinde gecenin;
ağlıyorum sızım sızım. saklanmıyorum.
Belki gözyaşlarımdan yeniden doğar yüreğim…
O’na varabildiğimde büyür…