Bahar gönüllerde düştü. Cemreler bir bir düştü. Gönüllerdeki özlemin sıcaklığı doğaya, doğanın sıcaklığı gönüllere aksetti. Baharın habercisi erguvanların özünde , aşkın sıcaklığı depreşmeye başladı. Dalları, ruha haz veren renklerle bezendi Erguvanların...


Dünya şehirleri içinde, erguvanlarla adı bir anılan şehirlerin en albenilisi İstanbul desem; çok iddialı bir söz söylemiş sayılmam sanırım. Lâleyi başkalarına kaptırdığımızdan bu yana İstanbu,l erguvana benzer, erguvan İstanbul’a. Erguvan bakışlı ile İstanbul, daha bir derinlik daha bir anlam kazanır muhayyilemde. Üç güzeli bir arada düşünmek ayrı bir yoğunluk yükler gönle.


Erbabı bilir, erguvanı sevmek İstanbul’u , İstanbul’u sevmek erguvanı sevmektir. Erguvan bakışlıyı sevmek ayrı bir efsaneye kapı aralamak demektir. Ne zaman İstanbul sözcüğünü duysam ya da dillendirsem, içime cemreler düşer; gönlümde erguvanlar açar, erguvan bakışlar süsler ufkumu. Boğaz’ın serin sularında yakamozlar, erguvan bakışlarda nazlar harelenir. Gönlümde tarifsiz bir sevda yelpazelenir.


İstanbul’u erguvan bakışlının tebessümünde seyre dalarım. O demlerde, içim açılır can tazelenir. Bir Nedim gazeli takılır dilime. Yâri betimler kelime kelime. İçimde bir ay doğar, erguvan renkli düşlerim uyanır uykudan. Erguvan bakışlıyı atarım yelesi gümüş rüzgarlı sevda atının terkisine. Kanatlanırım, erguvanlar şehri İstanbul semalarında.

Kanatlanırım derken, kanatsız uçarım adeta. Ayaklarım yerden kesilir. Emirgan’da bir yerlerde çay içerim mesala, erguvan bakışlımla hayalde de olsa... Size de tavsiye ederim.
O çayın tadı , burukluğu hep kalır hatırda. yolunuz düşerse erguvan mevsiminde İstanbul’a benim içinde buğusu üstünde bir çay için.


Ben, erguvan mevsiminde bir başka severim İstanbul’u. Kaybolurum erguvan bakışlının gözlerinde. Eririm çayındaki şekerde. Nedense çay denince Emirgan ve erguvan canlanır hayalimde. Tabii, birde erguvan bakışlı muhayyel peri. Bu minval üzere çayımı yudumlarım.


Uzak olur o anda elem keder sinemden. Adı erguvan kokan, erguvan bakışlının tutsağı olsa da gönül.
Yedi tepeye yedi sevda tuğu diker, erguvanlar açtığında gönlündür zafer…
İbrahim KİLİK