Bugün yorgunum Anne… Üstüm başım dağınık, her taraf sessiz, yüreğim yangın yeri… Bugün, ben kendimde değilim Anne…

Yüreğim ürkek bir çocuğun kırıklığında… Bugün yaş oldum Anne ben…

Yaş oldum, aktım, sel olup taştım… Ne zaman başımı çevirsem bana ezberlettiğin yollar çıktı karşıma…

Herkes umabileceğinin en iyisini yaşamak istiyor hayatta, kimileri yaşarken kimileri sersefilce dolaşıyor ortalıkta…

Şansla mı alakalı, yoksa? Bir gün, yüreğimin çığlığı olacağım. Herkes kaçış senaryoları hazırlayacak, kimse duymak istemeyecek çığlıklarımı!

Bugün yorgunum Anne… Meğer ise büyümek çok zormuş… Kimse öğretmedi bunu, herkes kendi yorgunluğunu kendi üzerinde taşıyor, kendi bedellerini ödüyor ama kimse bu kadar zor olacağını söylemiyor…

Her çığlık, bir veda olacaktır hayatta. Her hayat, bir vedanın yansıması…

Beni anlamıyor değil; anlamak istemiyor yüreğim. Hâlbuki düşüncelerim bana teslim… İnat eden bir yüreğim var, bir tek yüreğim…

Hayat ne de zormuş Annem… Her taraf sel olmuş meğer gözyaşları birbir düşerken. Sen benim çaremsin, ben çaresizliğin eşiğinden paçamı kurtarmak niyetindeyim. Ellerimden tutup ısıtabilecek tek varlığımsın, ürkek yüreğim kendisine yenik…

Bak Annem, dışarıda yağmur var, yüreğim sağanaklarda… Yenik düşmeyeceğim bu külfetli hayata… Bak Annem, çocukluğumdan bu yana sanki yarım asır geçmiş gibi, o artık çok uzakta…

Büyümek, seni anlamakmış meğer… Büyüdükçe anlıyorum seni, çocukluğumdan kalanları unuturken. Meğer ne çok kirli, paslı yanları varmış hayatın…

Güzelleştirebilmek bizim elimizdeymiş meğer… Canım Annem, bugün yorgun bir o kadar huzurluyum… Uymak zorunda olduğum hayatın, birinci maddesindeyim, ben artık mutluluğum! Sarıl bana Annem, üşümek zorunda kalmayayım, şefkatli kollarından adeta bir pınar aksın yüreğime…

Ben hep sımsıcak kalayım…

Dilara AKSOY