Dışarıda gün çekilince evleri karanlıklar basar .Burada sevdiceğim gün karanlıklar içinde…
Gördüm elbet korkunç karanlığı, yorgunluğunu ve yitik sevdanı. Yalnızlığı odama bırakıp gittiğin gün. Limon kolonyalarıyla ovdum şakaklarımı .Sensizdim ve hırçındım .Saçlarımın perçemi titriyordu.Bileklerim yeni bir jiletle kana bulanmıştı…

Hani cama vuran yağmurlara karışırdı ya anılar. Ve duvarlarda yazılar söz ederdi kavgadan.Ve açtığımız her kitap sayfasında hüzün sarısı dağ çiçekleri vardı. İlk önce gözlerimizde duyuldu yağmurlu fırtınalar. İzmir boğucu günlere duruyordu.Ve içimizde bir damar usulcakanıyordu…