Bu şehrin en güzel kızlarından biriydi Leyla.
Öylesine güzeldi ki, nerdeyse efsana olmuştu. Böyle olunca her kes onu anlatıyordu.
Doğrusu onu gören anlatıklarından daha fazlasıymış diye düşünüyordü. Uzun saçları,
mavi gözlü bir deniz kızıydı. Evleri beyaz boyalı, ve küçük bir bahçenin içindeydi.
Evin penceresinde dışarıyı izlerken, bir ara göz göze geldiler. Belli etmemeye çalışarak,
yere eğilerek bir şey alır gibi, göründü. Sonra evin merdivenlerinden bahçeye indi.
O ara, dalları selamlayan bir rüzgâr esmeye başladı. Rüzgâr nağme nağme okşuyordu
saçlarını. Düşüncelerini piyano tuşlarında dolaşan, bir piyanist’in parmaklarına benzetti.
Mademki rüzgârdan da bir vefa yok; mademki ondan da bir karşılık alamıyorum o zaman
gökyüzüne bakarım ve pamuk yüklü bulutları seyederim olur biter, dedi. Ve tekrar
merdivenlerden içeri girmeye çalışırken, birden sanki ortalık aydınlandı. Gökteki,
mehtap sarı saçlarıyla çöküverdi yanına. Mehtap çekinmeden girdi söze.
Pek heyecanlısın!
Seni düşünüyorum
Ne olmuş bana?
Ne olacak, ne ettiysem
Seni etkileyemedim.
Defalarca sana baktım, sen fark etmedin. Kendimi konuşurken dilsiz, bakarken âmâ
olmuş hissediyorum.
Hımm!
Derdini anlıyorum, sen fark etmemişsin beni. Aslında aynı duyguları bende yaşadım.
Öylesine heyecanlıydi ki, sözcükleri döktürmeye halı yoktu. Eliyle karşı taraftaki,
köyü işaret etti. Babam beni o köydeki bir çobana verdi. Ben henüz onaltı yaşındayım.
Ben okumak istiyorum, birde sevmediğim birisine gidiyorum. Söylediği her sözcük ona
küskün, kırgın en kötüsü bu durum karışısında ona bir yardımda bulunmamanın sancısı
içindeydim. Bu olumsuz ortamdan kaçacak oldum. Ve yığılıp kaldım olduğum yerde.
Artık vaz geçtim cümle kurmaktan. Tek bir sözcük, tek bir cümle söyle ne olursunuz
bari bırakın da tüm gücümle haykırayım: Tüm dağlar denizler duysun sesimi!..



Nuri Dağdelen
13.2.2010
Özdere-İzmir