Şiir yazarken ben çok heyecanlanırım.
Nedeni de şiir ormanına bir fidan daha ekeceğim için inanılmaz bir duygu kaplar ruhumu,siir fidanım yeşerecek mi diye kalp atışlarım yükselir. Başlığı bulduğumda temeli atmış olurum ,ilk şiir yazarmışcasına içimi saran ,anlatılması çok zor olan ,sevinç atmosferi kaplar beni,çocukluğumun bayram sabahlarına benzetirim...

Şiir kişinin ,içten gelen duygularıyla ,düşlerinle baş başa kaldığı zamanıdır kalemlerin.İlhamların yüklemi ise Yüce’mdir,bizlerin gözlerine öyle şeffaf kareler sunmuş ki;gelde şiir yazma..

Güzel bir şiir okuduğumda ’
Edebiyat sen ne güzelsin demekten alamam kendimi alamam.Çocukluğuma dayanan şiir aşkı ,paslı bir çiviyle ilk şiirimi, toprağa yazmakla başlamıştır.Bizim dönemlerde macuncularımız vardı,gökkuşağı renkleriyle meyveli macunu çıraya sarardı macuncularımız,mani okurlardı ,ben manileri dinlerken çıradaki macunu yemeği unuturdum, erirdi ellerim şekerlenirdi .Bügün düşündüğümde şiiri ,bana sevdiren macuncuların manilermiydi .

Şiir her kalemin farklı dünyasıdır,hiç bir şiir diğerine benzemez,hayretlere düşerim ben her beynin farklı mısralarına.Bir kalemin kurduğu farklı dünyalar ne ilginçtir.Şiiri yazmak,şiiri okumak,şiiri dinlemek te çok farklı şeylerdir.Sevmesi gerekiyor kişinin şiiri önce,sevince doğar mısralar sayfalara.

Şiiri okurken anlamak gerektiğine inanırım,şair hangi duygularla yazmış ne anlatmak istemiş ,sindire sindire okurum .Dizelerinde tek kelime bile bana çok şey verir sayfasında.Bazen de soğuk bir kelime ,şairin sayfasnı kapatmama neden olur,negatif duyguları yüklemek istemediğimdendir...

Şiir düştüyse aklıma ,bir kelime dolaşır beynimde ,kitlenirim o kelimeye,kilidi kelimelerle açarım,yanımda davul çalsalar duymam,şiir ormanlarına dalmışımdır adeta.

Şiir kalem severlerin rüyası mı dünya’sı mı ne dersiniz sevgili okurlar ?

Oya Gedik
Not defterimden
1977