Karganın hikayesi malumdur;kurtla olanından. Hanidir kaç zamandır düşünürüm; kurt muyum karga mı? Belki hiçbiri. Lakin bugünlerde kendimi bir bir hayvanla özdeştirmekteyim.
Düşünürüm: Kartalın hırçın pençeleri mi, gökyüzündeki asaleti mi,yükseklerdeki halimi? Aslanın kükremesi, krallığı, pusudaki hali mi? ürkek bir maral mı yoksa ,su içerken içerken, yüreği kıpır kıpır. Belki de esrarlı bakışları. Belki bir köpeğin halidir halim, sahibine oldukça sadık. Yok yok değil bu hal, benim halim. Zira ben sadık değilim ki. Ya da ezeli düşmanı kedi miyim; kimilerine göre nankör, kimilerine göre oldukça sevimli. Yok bu da değil. Ne nankörüm, ne de diğeri...
Özdeştirme derken kastım sadece hayvanlar değil tabii ki. Kastım herhangi bir varlık. Mesela olmayı ister miydim, Ağrı’ının zirvesi. Belki o zaman çekilirdim önünden Ferhat’ın. Ama o zaman nasıl öyle büyük bir aşk doğardı ki? Ya da bir buz dağı olmak; soğuk, ürkütücü, Titanik’in çarptığı o buz dağı... Bir mektup pulu belki; pahalı olmayanından. Ya da yıllanmış, bir kadeh şarap; tanrıların içkisi, tanrıların şerefine. Kısa bir süreliğine, dolunay olmak. Ay yarım yamalak olunca vazgeçmek.
Belki de en güzeli kokusu olmak yarin; boynyndan ve saçlarından.
Bir kar tanesi olmak ya da. Kanlım kasım ayında yeryüzüne teşrif etmiş. Beyazın kendisi olmak; saf, pak, bir gelinin rüyası gibi. Bir bıçkın delikanlının tesbihi olmak, oldukça iddialı.
Bir kitabın önsözü veya son sözü. Halim ikisi de değil. Ortalarda gezinen, yalnız ve tek başına bir sözcük. Ama yine de mutlu, barışık kendisiyle. Fırat’ın küçük bir kolu, ama yine de Fırat’a güç katan, girdapsız, zararsız. Bir diken olmak ya da; halinden oldukça memnun.
En son olmayı istemek; mutlu ve huzurlu, bütün varlıkların ötesinde benliğimi yüceltirken, güneşi ellerimin ayasına koyup, ay ışığı çıkana dek, bütün insanlığa sunmak...

(idris doğu seydi)