Mahallenin çocukları en güzel, en yeni kıyafetlerini giyerlerdi.Hepsi okadar şanslı olamasalarda hepsinin kalbi akşamdan küt küt atmaya başlardı.Sanırım bir çocuk bu günü dört gözle beklerdi.Ne kadar zengin olursa olsun başkasının verdiği para daha zevkli harcanırdı.Fakir çocuklar için bugün zaten bambaşkaydı.Bazen bir yıl boyunca hiç olamadıkları kadar paraya bir anda sahip olurlardı.Kardeş olanlar daha akşamdan iddaya girerlerdi daha fazla para toplayacaklarına dair.Günün ilk ezanıyla gönülden inanalar camiye doluşurdu birer ikiişer.Sonra kahvaltı hazırlanır ve çocuklar uyandırıldı.Kimi karnını doyurur kimi daha fazla bekleyemeden koyulurdu iş başına.İlk önce babanın eli öpülür daha el öpülürken bile nekadar harçlık vereceğinin hesabı yapılırdı.İşin kötüsü verilen harçlıktan hiçbir zaman memnun olunmazdı.İnsanoğlunun doğası bu ya hep daha fazlasını istemeye meyilli olurlardı.Sonra anne baba ve abla abiyle bayramlaşılır varsa küçük kardeşler şöyle bir öpülür ve dışarı çıkılırdı.İşte o günlerden biriydi.Bir kaç saat geçtikten sonra mahallenin çocukları kaldırımda oturmuş ayakkabı kıyafet şeker ve paralarını kıyaslayıp kimi teyzenin çok iyi olduğunu kimi amcanın çok cimri olduğunu kimi ablanın evde olupta kapıyı açmadığını tartışırken yukarılardan bir ses duyuverdiler.
---Heeey çocuklaaaar...!
Bu mahallenin şeker teyzesiydi.Çocuklar zaman zaman kendilerine terasından şeker ve kimi zamanda gül attığı için ona bu ismi vermişlerdi.Hepsi en çok da güllerine hayrandılar şeker teyzenin.Terasında yetiştirdiği rengarenk mis kokulu gülleri vardı onun.Çocuklar şeker teyze terasından atarken daha yere düşmeden kapardılar bu gülleri.Kimi su dolu bir bardakta saklayıp öbür gün öğretmenine hediye eder, kimi kimselere vermeye kıyamazdı.Bazısı da annesine verirdi bütün gülleri, birtek annesini layık görürdü o güzelliğe.Şeker teyzenin sesini duyan şeker yanaklı çocuklar hemen ayağa kalkıp yukarı baktılar.
---’Şeker teyzeee bayramın mübarek olsun’ dedi bir kaçı diğerleri de onlara katıldı hemen.
Aslında çoğu gidip şeker teyzenin elini öpmek ve çocukları asla geri çevirmediklerini bildikleri şeker teyzeden de bayram harçlığı nasiplerini almak isterdi ama şeker teyze öyle pek rahatsız edilmeyi seven biri değildi.Herkese bunun sağlık problemleriyle ilgili olduğunu söylesede aslında çocuklar bile bilirdi onun yanlız yaşamayı sevdiğini.Şeker teyze çocukları en art niyetsiz varlıklar oldukları için severdi.Ama iş kendi sağlığına gelince hiçkimseye ayrıcalık vermez, canı istemiyorsa misafir görmek, kim olduğuna bile bakmadan gelene kapıyı açmazdı.Ama bazı günler çocuklara olan sevgisi ağır basardı ve sağlığı da müsade ederdi.Öyle günlerde terasında çocuklara hiç unutamayacakları günler yaşatırdı.Onlara evcilikler kurar salıncaklar asar patatesler kızartır ve güllerinden koklatırdı.Çocuklar hep şeker teyzenin onları tekrar çağıracağı günü beklerlerdi.Şeker teyze de nasıl oluyorduysa hep çocukların en çok istedikleri zamanı seçerdi.O günden sonraki gün aralarında konuşurken böyle söylerdi çocuklar.
--’Sizinde çocuklar, bugün bayram, şeker mi istersiniz yoksa gül mü? gül isteyenler el kaldırsın’
Sekiz kişilerdi ve hepsinin cepleri şekerle dolup taşmıştı şimdiden.Kimi bayramdan sonra öğretmenini memnun etmek kimi annesinin gönlünü almak için ’gül istiyooruz’ diye bağırarak el kaldırdı.Yanlızca aralarından biri ’Ben şeker istiyorum’ dedi, sesini şeker teyzeye duyurmaya çalışırcasına bağırıyordu.Bu çocuk başka mahalleden olmalıydı, pekte bayramdaymış gibi bir hali yoktu.Pantolonundaki yırtıklara ve tişörtündeki lekelere bakılırsa bu öyle durumu iyi olan bir çocuk değildi.Onun henüz gülü doya doya kokladıktan sonra sevdiklerine vermek gibi bir düşüncesi yoktu.Onun daha önemli öncelikleri vardı mesela şekerci teyzenin teklif ettiği, bayramdan sonra bir yıl boyunca kolay kolay yiyemeyeceği şekeri almak gibi...Şekerci teyze gülleri atıp çocukların güllere oyalanmasını izledikten sonra o çocuğa yukarı çıkmasını işaret etti.
O gün şekerci teyze herhangibir çocuğu sevindirmekten çok daha fazlasını yaptı.Evet her çocuk şekerle sevindirildi ama hiçbiri onu bir yıl boyunca bir daha yiyemeyeceğini bilen biri kadar sevinemezdi.O bayram en çok harçlık o çocuğa aitti ve hiçbir çocuk ona okadar parayı kimin verdiğini bilemedi...