Sen diye başladığım cümlelerin sonu hiç gelmiyor bayım. Önce yutkunuyorum sonra bir yudum alıyorum aşk şarabından. Başlıyorum sana diye yazmaya…

Korkularımız. Başından beri bizim korkularımız. Güvensizlik senin mi bizim mi bilemedim. Ama ben kendimi sana teslim etmişken, benim olmadığı da bir gerçek. Yağan kar bile örtemezken güvensizliğini, adayabilecek misin kendini bana. Bil(e)miyorum…

Geçmişin adım adım izlerken bizi, geleceğe ürkerek bakıyoruz. Ama bilmelisin ki bayım, tüm arsız duygulardan arınmış bir çift göz yolunu gözlüyor. Süslü ve afili sevgilere inat; saf sevgimle ihtiyacın olduğunda bir el uzağında bekliyor olacağım seni.

Belki biraz kırgın, belki biraz ürkeksin tıpkı benim gibi. Çok hızlı başladık belki de farkında olmadan. Girişi atlayarak direk gelişmeye bağladık sevdamızı. Ani frenlenmelerle sonuca ulaşacağımızdan korkuyorum/z. Her son masallardaki gibi bitmiyor. Bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde iki sevgili varmış diye başlayıp, kötü kalpli cadı onları ayırmış diye bitmesini istemiyorum.


Senin aksine ben tüm geçmişi bir köşeye iterek teslimiyetimi kutluyorum. Bekliyorum/bekleyeceğim; tüm geçmişi unutup, benimle geleceğe adım atacağın günü. İşte o gün, güneş batmamak üzere doğacak bu kente.

Ve ben sevgili, güneşin olmaktan onur duyuyorum. Çıkar ilişkisine dayanan sevdalara rağmen, tüm kirli duygulardan arınarak safça sana teslim oluyorum bir Şubat gecesi.

Söyle sevgilim,


Biz bunu hak etmedik mi?