Kurak bir dünyalı olarak yaşadığımız bugünlerde ;

Yağmuru ,karı gözler olurken ,bir yandan da yanan ağaçlarımız için gözlerimiz dolarken insanlığımızı ara sıra da olsa farkediyorduk.

Hâlâ insan gözyaşına boğulabiliyor hıçkırıkla ağlayabiliyordu
Hatta onun için “ O kadar acı çekmişti ağlamayı başaran tek canlı” denmişti .

Binlerce yıl önceki uygarlık kalıntıları ve tarih izleri sanki bizlere çok uzakmış gibi olsa da tarih olma yolunda her birimiz adım adım yaklaşmaktayız...

Güzellikleri ,mutlulukları ,barışı Nuh’tan kalma gemimize alıp da yol almak bizden de geçiyor .Dahası doğayı kendimize düşman edinmeye kalkıyoruz .Hem de korkudan ona tapan sığınan insanların inadına, onu alt etmeye çalışan bir ordu bilim adamımızla...

Oysa sahil kenarında bulunan bir insan güneşin batışından dünyanın en güzel elektronik eşyasında görmediği ihtişamı buluyor,yine ormanın büyüsü karşısında bütün metropol kentler sönük kalıyor...

Ve bir kuşak vardı ki sevgiyi başlamışlardı bile aramaya ...

Deniz ve mehtap sordular seni neredesin ?

Şimdi bizim torunlar da soracak :

Deniz ve mehtap neredesiniz ?

Dumanımla...