Ben seni unutuyorum… Dileğini gerçekleştirip, seni son kez, son yolculuğuna uğurluyorum… Adını yabancılaştırıyorum, yüreğin nasıldı hiç hatırlamıyorum, yokluğunu varlığını hissederek kapatmaya çalışmıyorum, dedim ya ben seni unutuyorum…

Seni beklediğim günlerin yerine say akıl almaz sözlerimi, onların yerine say da hesabı kapatalım bir an evvel, gerçekten seni istemiyorum…

Ben seni unutuyorum, gideni unutmanın süresi ona verdiğin değer kadardı, zor oldu, çok zor oldu, zaman bana çelme taktı, yordu, ağlattı, acıttı ama galip gelen ben oldum…

Sen unutulur oldun… Sensiz de mutlu olabiliyormuşum, sevebiliyormuşum en önemlisi. Ben seni unutuyorum, yerini başkalarına vermek için fırsat kollamadan seni içimden atıyorum…

Sevmeye çalışmadan, avunmak için telâş yapmadan da unutabilirmiş insan… Çok şey öğrettin bana teşekkür ederim…

Minnet duygusu taşımıyorum, sadece öğrettiklerini bir ders olarak kabul ettiğimi bilmeni istiyorum…

Ben seni unutuyorum… Vazgeçilmez değilmiş hiçbir insan, vazgeçilmez değilmişsin; sen aşk değilmişsin…

Sesini unuttum, senden sonra dinlediğim her şarkıda biraz daha fazla unutuyorum… Gözyaşlarımı senin için akıtmıyorum, uzun lafın kısası en büyük telâşım, tek sancım; ben artık seni unutuyorum…

Sen beni yok saydın ya, ben seni hiçbir şey saymadan seni unutuyorum… Yürekli bir senaryo oluşturmaya çalışıyorum, en azından son yolculuğuna uğurlanırken asil olsun vedam…

Mürekkebimde biriken yaşları kar tanelerine döküyorum, bana mısın demiyorlar… Yağmurlara veriyorum, kabul etmiyorlar…

Sen artık yok bile sayılamaz, en derin hücrende yalnızlığı yaşarken ben sensizliği bile kabul etmiyorum…

Canımın içi; ben artık seni unutuyorum…

Ölümüne yaşanmasını dilediğim bu sevdanın ipini, sensizliğin son sahnelerinde çekiyorum…

Sen sana; ben yepyeni dünyama, Allah’a emanetim…

İkimizde ayrı yollarda yürüyüp, nefeslerimizi ayrı havalarda teneffüs ederken, adının derinliğinde kaybolmadığım için şükrediyorum… Ben artık seni unuttum, sevmek ne güzel şeydi bir zamanlar, seni sevmek, çok sevmek…

Canımın içi; hak etmediğini bildiğim hâlde bile canımın en iç yanına seni layık görmek… Ben artık kendime dönüyorum, özümde kendimi yaşayıp yaşatırken, senden gelecek olan selamları bile kabul edemiyorum, korkuyorum…

O selamlarda buluşur da, senden kopamazsam diye… Korkuyorum, unuttum kelimesi yalan olur diye… Çok korkuyorum, teninin güzelliğine kapılmazken, ruhunun içinde hapsolup öleceğim diye…

Korkuyorum canımın içi; senin için öleceğimi hiç anlamazsın diye…

O yüzden ben artık seni unutuyorum… Aşkken; hata olma diye, canımın en iç yanındayken, uzaklara kayıp kaybolma diye…

Ben artık seni unuttum, evet tamamıyla unuttum… Bak artık hiç ağlamıyorum, gözümde yağmur taneleri var yalnızca…

Geçen yağmurdan kalma… Yağamadılar, durdular öylece kirpiklerimde, yoksa senin için hiç ağlamıyorum… Sakın gelme, seni istemiyorum… Unutulmuş bir serüvenken, yepyeni hayatımın ilk sahnesinde yepyeni bir serüven yaratmak için düşünüyorum…

Düşünüyorum, hiçbir senaryo, hiçbir serüven sen kokmuyor…

Gülleri kokluyorum, kırmızı güllerden… Aşk kokuyor da, senin kokunu bir türlü alamıyorum, biliyorum ben seni gerçekten yürekten severken, unutuyorum… Çabalarım sonuçsuz değil; nispet hiç değil, gitmeyi seçtin, yokluğunda ezildim, artık yaşamak istiyorum… Yolunun açıklığı kadar açık olsun alnın, şimdi son kez, yüreğimden seni çıkarıyorum…

Çok severdim bir zamanlar, çıktın ya içimden yüreğimde yaralar…

İzinin hep kalacağına inandığım, kocaman yaralar…

Her şeyin bedelinin olduğunu bir kez daha anlıyorum…

Senden çok şey öğrendim, borcumu ödeyip hesabımı kapattım, gidiyorum…

Dilara AKSOY