Hangi geceyle yatarsan, hangi gündüzle kalkarsan kalk, içinde bulunduğun anıların
gerisinde dolanıyor gözlerin. Eski albümleri çıkartıyorsun raftan.
İzmir’in bir yaz akşamıydı. Gökyüzü gecenin şeffaf giyisilerine bürünmeden öncesinin
meltem rüzgârıyla koklaşan bulutsuz mavisinde. İncecik görünüşüyle, denizi selamlayan
mehtap,san ki Afrodit memelerinin dökülmesiydi geceye.
Ben hep bu akşam saatlarını heyecanla beklerim. Sarı, beyaz renklerle coşan gökyüzüne
baktığımda günün yorgunluğunu çıkartırırım. Kim ne derse desin, bu cennet en çok benim olur. Bu köyün sahil kumsalına uzandığımda gözlerimi kapatıp düşler mırıldanmanın
keyfini çıkartırırım. Üstelik bu gece yalnız da değilim. Tam karşımdaki iki sandal’ın arasında
oturan o mavi gözlü kadın yüzü bana dönük, ve öylece bakıp duruyor.Nedense her şeyi ile
bende maviyi çağırıştırıyor. O sandalların yanına ne zaman gelip otursam hep mavi gözlerini anımsıyorum. o da bunun farkında sanırım, zira bakışlarından anlıyorum.
O sandallar tuhaf hep aynı yerde senelerdır duruyorlar. Ay ne güzel, yıldızlarla arkadaş
olmuş gibi bir hali var. Mavi gözlü kadın zaten oradan ayrılmak istemiyor ki.
Günlerdir hep aynı yerde görüyorum. Acaba, bu kadına nasıl bir ad koysam...Deniz kızı desem uygun düşer mi? Yok, yok uymadı. Neyse, ona mavi gözlü dilber diyeyim olsun bitsin. Delisin sen, senin kadar delisini görmedim. Sana söyledim kaç kere, uzaktan
uzağa bakıp, bakıp bir yere varamazsın. Bana kızma deli kafa, beni anla...
Her aşka kapı açık, girmesini bildikten sonra.

Aşkı, sevdayı bilenlere sor
Sor ki,yüreğindeki buzlar vuslata ersin
Bakışı deniz mavisi, gülüşü akşam güneşi
Bir gökkuşağı gibi incecik!!!
Uzun kirpiklerinde gölgelendi yalnızlığım
Hiç anlamadım, görmedim beni sevdiğini
Bir kör gibi,
Sen acemi çocuk, sen ne anlarsın aşktan
En iyisi sen katıl kırlangıç sürüsüne,
Bekle bir daha ki baharı...


Nuri Dağdelen
Özdere/İzmir
22.1.2010
Saat 20 45