DENEME



Gümüş saçlı adam, dokunursan ağlayacak durumdaydı. Nedendi, bunca olumsuzluk..? Yıllar yılı niçin bitmiyordu arayışları? Koca bir ömrü,karşılıksız sevdalara niçin harcamıştı? Nedendi; özel yaşamındaki, bu dengesiz durumlar?
Bilgisayarında kullandığı dört tane Msn adresi vardı. Gümüş saçlı adam tek tek msn adreslerini açıp gelen mesajlarına baktı. Bir süre mesajlarına bakarak düşüncelerinden uzaklaştı. Ama içinde bir burukluk, yüreğinde bir eziklik vardı. “Hayır olur inşallah...” diyerek, içinden geçirdi. Canı çok sıkılıyordu. Birkaç gün önce bir bayan msn. dostuyla tartışmış, o andan itibaren çok üzgündü. Neden insanlar onu üzüyor, anlamak istemiyorlardı? Anlam veremiyordu amma herkes düşüncesinde özgürdür diye, düşünürdü hep.
Elini uzatıp devamlı notlar yazdığı, karalama olarak kullandığı ajandasını, sehpanın üstünden aldı. Kalemini çıkarıp bir şeyler yazmaya başladı. Sevdiği güzele, içini döküştü bu... Çok canı sıkılmıştı. Yazılara kendini vurup rahatlaması gerekiyordu. Ajandasının bir boş sayfasını açtı. Yazacağı yazının başlığını “SEVGİLİYE...” diye yazıp, içinden geçenleri, kalemiyle can vermeye başladı... Her cümleyi yazdıkça açılıyor, rahatlıyordu sanki... Ruhundaki gam, üstündeki hasret uçup gidiyordu.

SEVGİLİYE...

Benden habersizsin şuan biliyorum. Belki bir eğlencede, belki bir toplantıda, belki de yatağında uzanmışsın. Eğlencede isen, ben çoktan silinmişimdir usundan. Toplantıda isen, karşındaki kalabalık beni zaten unutturmuştur. Yatağına uzanmışsan eğer, mutlak elinde bir kitap vardır. Onun akışına kapılmış, tamamen başka alemlere uçmuşsundur. Belki de elinde kağıt-kalem vardır da yazılar, şiirler yazıyorsundur. İşte o zaman... Evet; o zaman, belki beni hatırlamış, bir lahza aklından geçirmiş olabilirsin. O da, bir lahza sürer belki... Gözlerin bir noktaya dalıp gider. Düşerim aklına senin... Buğulu gözlerin, uzaklara akıp sürüklenir. İşte o; bir lahzalık dem, seninle olabiliyorum belki ben... Sonrası, yine eski terane. Unutulur giderim, hayatın akışı içinde... Doğrusu bu, güzelim. Senin dünyanda ben buyum. Bu kadarım belki... Hele o uyku vakti geldiğinde, o ısıtılmış, erkeğin nefesi sinmiş yatakta, çoktan yok olur, giderim. Soğuk geceler boyu o sarılışlarda, hatırlanmam bile...Geceleri, “İyi geceler öpücüğü” anında hatırlanmadığım gibi.
Sen; böyle değilsin, benim yaşamımda. Günümün her deminde seninleyim ben. Her anımda benimlesin... sana, ne diller döktüm. Neler, neler yazdım. Söyledim. İnandıramadım, ölümsüz sevdama. Zaman geldi, bir kağıt mendil gibi çöp sepetinde buldum sevdamı.
Bunca zaman hep boşa üzüldüm. “ Neden “ diye, çok sordum kendime? İnan ki, bir cevap bulamadım. Sabaha zor varan gecelerde yastığımı, sessizce ıslattığım çok zamanlarım oldu. Yoktun... Amma sen, yoktun yanımda. Soğuk, yalnız yatağımda, çok ahlar çekerek, sabaha vardı gecelerim.
Bak, az önce aşağıdaki şiiri yazdım sana. Şaşırma sakın emi? Bu şiir senin alışkın olduklarına pek benzemiyor. Artık, o şiirdeki noktaya geldim canım. Canımıniçi... İçimden o şiiri yazmak geldi. Geldiği gibi de yazdım. Belki benim sevdamın acısını onunla daha iyi anlarsın. Belki de taş yüreğin, biraz sızılar...

DEĞER MİYDİ HİÇ...?

Üzülmeyeceğim artık olaylara
Acı veren, ağlatan boş sevdalara
Bu kadar değersiz mi, seven yüreğim?
Gülüp geçeceğim zalim sevdalara.

Kasılanlara dönüp bakmayacağım
Elimle kalbimi uzatmayacağım
Giden sevgiliye ağlamayacağım
Günümü gün edip de yaşayacağım.

Ne oldu ki, yıllarca gözyaşı döktüm
Kılı kırk yararak ömrümü tükettim
Her sevgimin önünde boynumu büktüm
Sevgilim yerine yalnızlığı öptüm.

Değer miydi bunca yılı harcamaya?
Değer miydi tüm gençliğimi yakmaya ?
Değer miydi ömrümce yalnız kalmaya?
Değer miydi hiç, boş yere ağlamaya?

17. 01. 2010
Suat TUTAK