Umutlar vardı en ağır yükleri taşıyan heybemin içinde. Onları seviyordum, tüm ağırlığına rağmen yükümde umut vardı. Yükümü seviyordum. Biliyordum umutsuz, ümitsiz yaşanılmayacağını. Akan yıldızın, yağan yağmurun, yeşeren düşlerin bir gün yükümde bana ümit olabileceğini kim bilebilirdi ki? Herşeyin kaybolduğunu sandığım heybemde bir gün uyanı vermişti hayatın tüm gönül alıcı renkleri. Ve hiç istemedim nihayete eren ümitleri taşımayı. Hep bu korkuydu beni benden alan, bazen melonkolik hale bürüyen, bazen ise ruhumda med-cezirleri yaşatan. ve daha...
Anlatmam lazım ey sevgili sana kendimi, tanıtmam lazım ruhumu; Ben kaybolmasına tahammül edemeyen aşkların kurbanı oldum. Ve umutlar perde oldu gözlerime... Bekledim, bekledim ki o heybemdeki ümitvar halimi yaşatayım daima sevilene... İhaneti koymadım heybeme. Koymadım en asi soğuk düşleri, düşünceleri. Sıcaktı tüm bakışlarım, hicranda olsa yokuşuna tırmanmayı istedim sevginin. Acıyı istemedim heybeme koymayı. Lakin neden bilmem; acılar istedi, hicranlar heybemde yol almayı istedi. Bizsiz olmaz dediler bu yolculuk. Yolculuğun tadı çıkmaz dediler. Öyle de oldu ey sevgili! anladım ki tadı çıkmıyor acısız hayatın. Anladımki mukavamet kazanamıyor ruhum hicrandan uzak. Şimdi güçlü olmalıyım, sarsılmamalıyım, yılmamalıyım, direnmeliyim, iştiyakla beklemeliyim... Soluksuz kalmamalıyım, derin bir nefes, derin bir nefes çekiyorum en ala oksijeni yudumluyorum adı umut olan... Umut olmalı herşeye rağmen hayatın adı. Umut konmalı yeni doğan bebelerin adı. Umut merhem olmalı, sürülmeli yürekteki yaralara... Umud fidan olmalı ekmeliyiz yeşermesi için toprağın yüzü...


Hamiyet Yoncalık