Bir ülkede hayat, ülke ve toplum gerçeklerinden kopuk bir şekilde hükümet etme inadını sürdüren bir yönetim anlayışıyla biçimlendirildiği için; her gün derinleşip genişleyen siyasi ve ekonomik boşluklardan ibaretse. Ülkenin muhalefet dinamikleri ve insan çoğunluğu ürettikleri gerekçelerle, bu gerçeği görmezden gelerek yaşamayı yeğliyorsa: doğaldır ki tökezleyerek ilk düşen, ülke insanlarının gelecek inancını besleyen umut olur.
Yetmiş milyonu aşan, çoğunluğu mesleksiz ve fikirsiz olan nüfus yoğunluğuyla; örneği ancak dinsel bağnazlıkla yönetilen ülkelerde ve muz cumhuriyetlerinde görülebilen eşitlik anlayışıyla paylaşılan, olanak ve kaynak zenginliği ortasında sergilediği yoksulluk görüntüleriyle; iki binli yılların en umutsuz toplumlarından birisi olduğu kabul gören ülkemizde: o boşlukların derinliklerinde milyonlarca umut ölüsünün yattığını, günümüzde devletin istatistikleri bile görmezden gelemiyor artık.
Böyle bir ülkenin yaşayanı olmanın bilinçli insanına yüklediği sorumluluk; olup biteni her yönüyle görmek ve akıl süzgecinden geçirerek, insanlara yalansız dolansız bir şekilde ifade etme sorumluluğudur.
Ülkemizin bugünlerinin bizler için… yarınlarının ise gelecek kuşaklar için… insanca yaşam olanaklarıyla donanmış bir şekilde var olmasını istiyorsak, yöneten kesimlerden ilk talep ettiğimiz şey; yaşam hakkına saygı duymak olmalıdır