Unut diyorsun… Çok kolaymış gibi… Pekâlâ, sevdiğim deneyeceğim. Mutlu olman için… Ama senden istediğim bir şey var, yüreğimi ver bana geri. Sen bana onu vermezsen ben seni unutamam ki…

Ne de zormuş bu işler! Sadece sevmekle yetinirsin de, geçer gider sanıyordum.

Sandığımla kaldım işte! Suskunluğun her şeyi anlatıyor ikimizde biliyoruz.

Bu aşkın süresi kısıtlandı, varla yok arası olurken sınır çizgisi uzadı, her şey değişti…

Ama ben hayatımda bir tek seni sevdim! KENDİMİ de sevdim tabi, ama seni kendimden çok sevdim, hatayı da burada yaptım, günah işledim.

Sen yalnızca kendini severken, beni bir kalemde silerken, kendimden geçip senden geçememek çok zor anla işte!

Yüreğimi de vermiyorsun, nasıl geldiysen öyle git der gibisin sevgilim ama ben sana gelirken yüreğimle gelmiştim.

Sen bunun anlamını bilmezsin, yüreğinle değil; sözlerinle geldin.

Sözlerin tahammülü kalmayınca bize, geldiğinle kaldın! Yanılttın…

Sevmemeliyim diyorum, sevmesem işim olur mu ki bir daha yalnızlık ve de sensizliğimle?

Ben seni neden sevdim onu da bilmiyorum sevgilim… Ama herkesten başkaydın işte! Yağmur taneleri bile kıskanırlardı seni… Sen yüreğime kar taneleri gibi yağınca, yağmurları da görmezdim ben; bedelim donmak olsa bile.

Aşkın tarifi, aşkın en düğümlü halleri bile hiç kalırdı senin yanında. Ben seni neden sevdim bilmiyorum ki!

Unut diyorsun, kolaydı ya hani! Tek bir an gelseydin, görseydin en derbeder hâllerimi. Anlar mıydın, sensiz anlamsızlaşıp, gerçeklerle bile helâlleşemeden uçurumlara sürüklendiğimi?

Seninle gömemediğim birçok şey oluştu hayatımda. Başta sen olmak üzere…

Bu kadar mı büyümüşsün gözümde? Gelmek nedir unuttun, hayatını yaşıyorsun, ama bana ait olanı bana vermiyorsun!

Mademki gelmiyorsun, onu ver. Yaşamak için tek çarem bu, biliyorsun.

Sana bir kez olsun, hiç bırakmamacasına sarılsaydım, kokunu çekseydim içime, sensizlikle dolu günlerimde eşlik etsin diye. Hayalinde yetmiyor ki artık…

Kaldım işte yalnız başıma! Sözlerimde kâr etmiyor ki, her yer hâlâ kapkaranlık! Işığımdın, gün ışığım, umut ışığım; tek seçeneğimdin, seninle her şeyi unutmuş, yalnızca sana seslenip, seninle ölmeyi dilemekteydim.

Haklısın sevgilim, aşk kişisel bir saldırı, seveceğin yüreği iyi seçmen lazım. Bedenler de konuşmalı, raks etmeli yürekler susarken.

Oysaki sen benim uzağımda tek tuzağımdın, her zaman olduğu gibi. Gözyaşlarım karlarla yarışamaz, onlar çok beyaz, bana seni hatırlatıyorlar…

Gözyaşlarımın rengi yok, tarifi çok zor; çünkü onlar eskiden gözlerimden yüreğime düşerlerdi, şimdi yüreğimde bende değil; ben sanki esirinim, artık çıkış yok! Unut beni diyorsun, sen unutabilir misin kendini?

O kadar ki imkânsız artık seni unutabilme ihtimalî!

Sana tekrardan seslenebilmek ümidiyle, şimdilik yol alıyorum. Anladım vedalarım çok yaşlandılar sen gittiğinden beri, ama her veda sana uzanan bir çağrı oldu, başka bir amacı yoktu!

Vedalara bile veda edemiyorken, her anım kördüğümdü. Kendine güzel bak sevgilim, çirkinleşmesin umutların, sevebileceklerin.

Dedim ya, yüreğimi veremezsin bana; alamayacağımı anladım, tekrardan gelmek üzere gidiyorum şimdi. Nasıl bir yüreğe sahiptin ki? Kırıcıydı, yakıcıydı; ama beni yaşama bağlayan tek nedenim, atmış olduğum adımların umut kıvılcımıydı.

Hiçbir şey demiyorsun, deme de zaten! Unutulmayacağını biliyorsun, başkalarını severken, bir başkasında ölümsüzleştiğini çok iyi biliyorsun.

Konuşma da zaten! Biz çok farklıydık, bende sana ait ömürlük sahneler var…

Kocaman bir sen var, sende yüreğim olmasına karşın paketlenmiş, hiç acımadan gönderilmiş bir nefret var...

Acıma, hiç acıma zaten! O zaman utanırım seni çok sevdiğim için.

Korkularımla sana sığındım, çok üşüyorum… Tek bir an bile olsa sar beni…

Sar ki; sensizliğin devamlılığında avunabileceğim bir şey olsun, sar ki; bu acımasız kış günlerinde ısınmamı sağlayacak bir anım olsun…

Ne olur şimdi sar beni, gözyaşlarımdan yüreğine çaresizliğim yankı olsun!

Sar beni sevgilim, sar ki; bir başkasını saracak olmanın ihtimali beni kahrettiğinde bile bir yaşama nedenim olsun!

Dilara AKSOY