Biz dört ayaklı doğarız, siz insanlara sınırsız dostluk sevgi sadakat ile bağlıyız. Bakışlarımızla bizi sevin diye yalvarırız, vereceğiniz bir lokma ekmeğe bir yudum suya muhtacız. Artıklarınızı bizelere vermektense çöpe atarsınız, olsun çöptende buluruz, karnımızı doyururuz.

Kar kış demez direniriz, yazın sıcağında sususluktan kavruluruz. Kalbinde sevgi olanı bilir ardından gideriz, Benim annem bizleri doğurdu; lakin mutsuzdu, çöplükten beslenip bizi doyururdu. Sütten kesilmemiştik ki annemizi bizi emzirirken uyuttular, bizleri uyutulmuş anneye bıraktılar.

Annemize sarıldık, ısındık; ama karnımızı doyuramadık, anamızın memeleri kurudu, süt veremez oldu. Olsun annemiz uyuyordu ve mutluydu. Çöplerde karnını doyurmak uğruna tekme yemiyordu. Biz kardeşler dağıldık annemin uykusu çok ağırdı, bir daha bizleri bir araya toplayamadı. İnsanların peşinden koştuk, biraz yemek diye yalvaran gözle baktık, veren verdi, vermeyen tekmesini atıp gitti.

Çoğumuz telef olduk, kalanları bilmem ama beni bir anne buldu. Sıcak yuvaya kavuşturdu, önüme yemeğimi suyumu koydu. Bir de babam var şimdi benim adım zeytin. Bahtım ak oldu, üzüntüm bizlere eziyet edenler bile insan yirıne konuldu.

Seni de beni de Allah yarattı. Bize eziyet edenler Allah’ı tanımamalı Allah’ın yarattıklarına kulları kötü davranmamalı. Benim düşüncelerimi sizlere anlatan annem rümeysayı çook seviyorum.