Gitmek değil zor olan, kalmaktır. Zordur buğulu camların ardına saklanıp, kucağındaki bir yığın özleme sarılarak boş gözlerle bakakalmak gidenin ardından. Giden bulur gönlünü eyleyecek bir şeyler de ya kalan… nasıl yaşar alışılmışlıkları bir kenara bırakıp. Nasıl katlanır o cana can katan sarılmaları olmayan kara geceye? O gece, ateş olup yakmaz mı kalanı? Yavaş yavaş doğan güneş, koynuna girmez mi soğuk bir yılan gibi? Nasıl dayanır sabahları yastığın boş tarafını görmeye? Peki ya odalara sinen kokunun yavaş yavaş azalmasına, boğucu bir sis gibi çöken hasrete katlanılır mı? Hatıralara her dokunuşunda titremez mi yüreği kalanın?

Hayır!... Kalacak kadar cesur değilim, giderim elbet. Giderken yol kenarındaki kır çiçekleriyle avuturum belki gönlümü.

Karanlık gecelerde; bir başıma, sensiz uykulara dayanamam. Kara kışımı ısıtacak bir sen’in olmaması yorar uykularımı. Kaybolurum karanlık düşlerimde. Bir başıma avare avare dolaşırım yüzsüz kabuslarımda. Bu evde, bu koca hasreti göğüsleyemem. Gidişinin ardından kopan kasırgalara dayanamam. Duvarlara çarparak bana geri dönen yalnızlığımı kaldıramam.

Belimi büker bu evde sensiz geçen her dakika. Her kapının ardında senin olma ihtimalin de tükenince, tutmaz olur dizlerim; çöker kalırım en ıssız köşeye. Titreyen bir mum ışığı gibi, üşürüm gözlerin olmayınca.

Sen kal; benden artakalan bu boş evde. Belki de mutlu eder benim gidişim; kim bilir. Sen kal…

Artık sesim yankılanmaz kulaklarında. Çekmecelerdeki parmak izlerim de zamanla silinir, musluğu da açık bırakacak kimse kalmamış olur. Akşamları yemek sonrası miskin miskin uyumayı da özlemiştin zaten, şimdi dilediğin kadar miskinleşebilirsin.

Ne kadar fazlaysam hayatında; o kadar eksilirim, o kadar çıkarırım kendimi; düşlerinden, hayallerinden. Seni sana bırakır giderim. Almadan tek bir parçanı, sessizce ayrılırım o sıcacık koynundan. Usulca kapatırım yüreğinin kapısını bana. Gürültü yapmam giderken; parmak uçlarıma basarak inerim hayatından.

Faili meçhul bir cinayet işlemiş gibi, hızla uzaklaşırım hayatından. Bu aşkın katili benmişim gibi yapar, üslenirim suçu. Bilirim ki teslim olmanın sonunda cezam, idamdır. Bilirim ki eğer yakalanırsam, cezam müebbet sensizliktir. Bilirim ki; senin gidişini izlemeye hüküm giymek, bedenimi ruhumdan ayıracaktır. Sensiz kalan bu virane evin mahpusluğu beni karanlığa mühürleyecektir, bilirim ve giderim.

Seni sana bırakır giderim. Yüreğimi yoldaş yaparım kayıp yollarıma. Kara sevdamı ışık tutarım sonu gelmez koyu kara tünellere. Mayın tarlalarıyla kesişse de yolum , dikenli teller pusu kursa da en ücra köşelerime; ardıma bile bakmadan giderim. Zorluklardan yılmam; düşsem de geri dönmem. Oluk oluk kanasa da yüreğim dönmem, dönemem. Seni yolcu edemem ben…

Gitmem gerek şimdi kalacak kadar cesur değilim. Her şeyi ardımda bırakır giderim.