Biliyor musun? Sen ağlamaya çok erken başlayacaksın.ilk defa bu satırları okurken düşecek göz yaşların toprağa ve yine ilk defa hissedeceksin bensizliği. Adım, her anıldığında bakmaya doyamadığım o gözlerin dolacak, hiç akıtmadığım göz yaşların kirpiklerinde boğuşacak…

Ağlayacaksın, hem de çok ağlayacak…

Öyle olacak ki göz yaşların birikecek, deniz olacak ve sen bu denizde boğulacaksın. Ben ise göz pınarıyla beslenen bu denizde, ruhumu yıkayacak, hafifleyeceğim….

Benim gözlerimi alamadığım bir manzara, senin sonunu göremediğin bir uçurum olacak, düşeceksin, sonsuza dek düşecek. Her an yere çakılma hissi olacak, ölmek için yalvaracaksın. Ben ise buna göz yumacağım, tutmayacağım elinden. Acımak deme bana, kalbimi kaybettiğimden beri, öyle bir duygu yok artık diğer, bütün duygular gibi. Acaba hangi vefasız hırsız çaldı kalbimi…

Senin varlığın ve yokluğunla yanan ben, artık sönüp kül olacağım. Ve bir anka kuşu gibi küllerimden doğarken sen, bensizlikten doğan yanışının verdiği acıyla ilk çığlıklarını atıyor olacaksın…

Gözlerimin içinde kaybolacak, eskicinin bile almadığı, kırık dökük bir eşya gibi paslanmaya mahkum olacaksın…

Yüreğim yargılayacak seni, hırsızlık ve cinayetten. Daha ilk defa bazı duyguları tadan birinin kalbini çalmak, ona mani olmak ve ölümü yaşarken tattırmaktan. Belki joplanacak, belki tekmeleneceksin ve belkide yüzüne tükürülecek. Ölüme dair her şey gelecek aklına çünkü bu gönül hapishanesinin tek bir kapısı var dar ağacına açılan ve tek bir yolu var mezarlığa çıkan. Fakat ben idamını bile bir defa değil binlerce kez yapacağım . Ben seni satırlarımla defalarca öldürecek ve yine defalarca dirilteceğim…

Çok merak ediyorum, benim bu büyük aşkıma layık olmayan sen, ahıma kurban olmaya alışacak mısın?