Sabaha dek bekledim.Acaba kararımdan vaz geçer miyim diye… Ama olmadı aşkım!.. Olmadı!.. Anladım ki,bu sana yazacağım son mektup!..Defalarca yazdım, yazdım beyaz kağıtlara ve yırtıp attım çöpe… Yine dayanamadım ve kararımdan vaz geçemeyip tekrar yazdım.Belki o anda sen benim dağınık halimi görmüş olsaydın, acıyıp yalvaracak, “ne olur bu acıyı yaşamayalım,aşkımıza devam edelim” demiş olacaktın…

Belki de beyaz sayfalara sana olan duygularımı büyük bir kırılganlıkla yazarken büyük bir hata işliyordum.Kim bilir… Sayfaları her yırtıp atışımda çevre düşmanı olarak kendimi görüyor;doğaya istemeyerek de olsa, öfkeme yenik düşerek zarar veriyordum…

Evet aşkım!.. Ne yazık ki bu son mektup!.. Son bir kez gözyaşı dökeceksin ama sonuçta gözyaşların mutluluk gözyaşlarına dönüşecek…Aynı şeyi kendim için de söylemekteyim…Hani ilk aşklar unutulmaz diye bir söz vardır ya…Ben de seni unutmaya çalışsam da unutmayı beceremeyeceğimi adım gibi bilmekteyim…Belki sen de benimle aynı görüştesin.Sen de beni kara bir mizah gibi hep anımsayacaksın…Hiç önemli değil…Kara bir mizah olarak anımsasan da fark etmez..Ne önemi kaldı bu aşkın…Hani ölmez ve küllenmez dediğimiz aşkımız bir hiç yüzünden ayrılma noktasına geldi ve de şu anda nihayete ermiş durumda…Hani aşkımızda hep ilkbaharları yaşıyoruz der,birbirlerimize yeminler ederdik,hazanları yaşamayacağız ve görmeyeceğiz diye…Olmadı işte,olmadı!..Hazan erken geldi…Sanki hiç gitmeyecek gibi çöreklendi üzerimize…

Kaç kere yeminimi bozsam da geri dönüş mümkün değil,aşkım!..Gözyaşları da fayda etmiyor…Tekrar birleşmemiz asla.Bu doğanın kanunlarına karşı gelmek gibi bir şey olur…Suyun ters tarafına doğru yüzmek nasıl ki mümkün değilse artık birlikte olmamız da öyle mümkün olamaz..Ancak suyun ters tarafına balıklar yüzebilir…Biz de balık olmadığımıza göre kadere razı olacağız…

Aşkım,acılara alışmalısın artık!..Her gözyaşı ve her ayrılık acısı insanı bir kez daha olgunlaşmaya doğru sevk ediyor..Sen de öyle yap…Benim gibi bir serseriden kurtulduğun için acı duymayı bırak, sevinçten göklere fırla diyorum…

Her ne kadar sana yazdığım son mektubum desem de yine de içimde gizli bir hüzün ve burukluk var…

Bir daha geri dönmemek üzere elveda!..Yolun açık olsun!...



NOT:Kurgu değil,gerçektir.