Mahmut ilk okul arkadaşımdı.Onu çok seviyordum.Sık sık buluşmazsak huzursuz oluyordum…İyi bir insandı o...
Günlerden Salı .Bir yaz günü .Köyde bir insan arasan bulamazsın ,herkes tarlalarında…Ben de tarladaki işim bittiği için o gün erken dönmüştüm köye ve Onunla karşılaştım ,evine gidiyordu
-Hayrola nerden böyle
-Annemin-Babamın mezarlarını ziyarete gitmiştim…
Mahmut hiç olmadığı kadar dertliydi:
Kaş yaparken göz çıkarmak…Ne acı verici bir hata bu.
Kaş yaparken göz çıkarmışım ve o anda da anlayamamışım hatamı,Keşke o anda anlamam mümkün olsaydı;Özür dilemeye bir muhatap bulurdum hiç değilse.
Bu hatayı yıllar sonra anlamışsak ve özür dilemeye bir muhatap bulamamışsak artık bir tek şey bizi teselli eder.”iyi niyetimiz”
Dostum kendimi affedemiyorum .Çok sevdiklerime karşı yapmışım bu hatayı.Anneme ve babama…Annem siroz hastalığına yakalanmıştı,Bandırma hastanesine götürdük,Orada karnındaki suyu aldılar;Annem çok yaşamadı ve öldü.Otuz yıl kadar sonra öğrenmiştim siroz hastasının karnındaki suyun alınmaması gerektiğini.Babamı da benzer sebeple kaybettim ,Bursa Tıp Fakültesinde .Babamı ehil olmayan ellere teslim ettiğimi de yıllar sonra anlaya bilmiştim.
Dostum ben kendimi affetmemeliyim.Ben gönlümü de ehil olmayan ellere teslim ettiğimi yıllar sonra anladım…Aklımın mantığımın gönlümün duyu organlarımın güzel öğretilerini hiçe alarak ne yanlışlara inanmışım,amanallah.Korkunç…
Ehil olmayanlardan nedir bu çektiğim.
İyi niyetli olmak yetmiyor …Bir cahile düştü yolum ,bir nanköre…
Şeytanın da maskesini yıllar sonra düşüre bildim… eyvah bana…

O gün onu teselli edecek bir söz bulamamıştım.
Hak etmiyorlar sevgimizi saygımızı ...emanetlerimizi heba ediyorlar ...Allahım sen cezalandır onları...diyordum.Ehil olmayanlardan nedir bu çektiğimiz ...diyordum.Evime dönerken.