Leylanın gözleri, evet Leylanın gözleri...

An’ların erim erim eridiği, dilin ucuna gelmiş sözcüklerin yıldızlar gibi yanıp toprağa serpildiği...
Zaten gökyüzüne bakma gereği olmazdı, içine gökyüzü sığmış gözlerinden.
Hiçbir renkti gözleri Leylanın.
Ne yer, ne gök ne de çimen renginde.
Hiç bir tattı gözleri Leylanın.
Ne acı, ne sevinç, ne keder, ne kaygı ne de şaşkınlık.
Esriyiş de değildi gözlerindeki mana.
Sarhoş olmadan daha, rüyayla gerçeğin resm-i vahidine düşmekti gözleri...
Bir tek bakışta, ölümü şefkate dönüştüren bakışında, kanatlarından vurulup düşse de yarınların talih kuşu, ölüme gülümsemekti Leylanın gözleri.
Ölümle çevrelenmiş ihtimallerin, tehlikelerin karşısında zahiren kırılmış yenilmiş olsa da...
Leylanın -ölse bile- hayat fışkıran gözleri.
Ölüsü yerde yatan Leylanın, sevdiğine -cevap alacakmışçasına- soru sorduran gözleri.
Yanıtlamayan fakat anlayan gözleri.
İşte bu yüzden, anlatmadım Ona bir şey.
Gözlerinde başladım gözlerinde öldüm, ikimiz olarak yaşamayı uamarak...

Ölüm ve Leyla.

Vuslat ve gurbet.
Vahşet ve ülfet.
Gelemez yanyana Leyla manasından başka...
Hayata pusu kurmuş hayatın içinde yaşamaktansa, hayata açılan ölümlere razı olmak.
En koyu kırmızı güllerin daha demin akıtılmış insan kanıyla özdeleşmesi...
Öte tarafta oluş ebedi güzellikte eyleniş Leylanın ser-encamesi...
Zahirinde kan, zahirinde gözyaşı, inilti ve eyvahlar olsa da...

Hiç anlatamamak Leylayı.

Kışta bahar gibiyse Leyla, kış neylesin?
Baharlarda güzlere gönül düşürmekse Leyla, güz neylesin?
Halleşemiyor Leyla ile, bildiğimiz varlıklar.
Kurbandır Leyla ilahi aşka!
Leyla ki geçmiştir kendi adından sanından, serapa aşk kesilmiştir.
Leyla ki aynadır kadere, kazaya...
Leyla ki karışmıştır her zerresiyle havaya toprağa...

Leyla olsa olsa muştudur!
Burası da orası içindir, Ordadır Leyla.
Buradan mahrum ötelerden nasipli Leyla.
Ne zaman ki bir aşık düşer toprağa; Leyla bir ışık gibi dolaşır gökyüzünde uzaktan uzağa...

Konuşmaz Leyla.
Dile gelir varlık; Leyla! Leyla!



.