Fazla oksijen yormuştu sanki. Eve geldiğimde fark ettim bunu. Üzerimdeki fazlalıkları portmantoya astıktan sonra hemen mutfağa geçtim. Bir Türk kahvesi iyi olacaktı. Belki fal bile kapatırdım. Nasılsa dileğimi de tutmuştum yıldız kayarken. Kuş gibi hafiflemiştim, sebebini bilemediğim ve beni içten içe rahatsız eden bir huzur vardı bulunduğum zaman diliminin içinde. İnsan sesi duymak istemediğimden olsa gerek klasik tarzda bir müzik fona bırakılmıştı bile tarafımdan. Kahvede hazırdı. Ani bir hamle ile yerimden kalkarak dolaba yöneldim. Kahveden vazgeçmiştim. Oysa kendime ellerimle hazırladığım nadir ikramlardan biriydi. Canım biraz çakırkeyif olmayı arzulamış olacak ki bir bira ile döndüm odaya. Her şeyin üzerini örtmüş gibi bir halim vardı. Zamanı çalmak, tüm negatiflikleri uyutmak gibi bir duygu yerleşti içime. Hınzırca gülüyordum.

“Nihayet kendini buldun serseri”

diye bir düşünce tüm hızıyla aklımı sıyırıp geçti. Elimde dolu bir bardak, ben tek başıma dans eder gibi tekelime almıştım bulunduğum anı. Arada elimdeki bardağı havaya kaldırıyor ve kendi şerefime içiyordum. Deli gibi dönüyordum odanın ortasında. Ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama bardak boşalmış ve canım sigara içmek istemişti. Bir yenisini aldım ve bir sigara yakmak için oturdum koltuğa. Şimdi daha sakinim. Derken, fon değişmişti. O çok sevdiğim adam
“goodbye my live goodbye” diye haykırıyordu derinlerden.
Uzadı zaman, kısaldı aklım. Yüreğimin devreye girmesine az kalmıştı, gümrükte vize bekler gibiydi.

“Her şeyin yakasını salmak ve olduğu gibi yaşamak vardı ya bu hayatı”
diye derin bir iç geçirdiğimi iyi ki kimseler görmemişti.
“iyi ki yalnızım” dedim,
“iyi ki…”

Düşlerim benimdi en azından. Onlara hiç dokundurmamış, hiç kimsenin müdahale etmesine izin vermemiştim. Hala on beşlikler gibi bakireydim düşlerimde. Kendimle bu kadar barışık olmam bundan olmalıydı. “Ben” kalan bir yanım vardı, sadece kendimi oynadığım. Ve bu oyunun seyircisi yoktu. Sahne de benimdi, koltuklar da… Her replik doğaçlamaydı. Bana ait özerk bir bölgeydi sanki ve hep öyle kalacaktı. Hayatın hiçliğinden kurtardığım ender anları gönderdiğim, p/iç zamanlarında gün yüzüne çıkarmadıklarım vardı orada. İçimde hizaya sokamadığım bir kelime ordusu vardı sanki. Bu hal içinde bilgisayar başına geçtim. Yazmalıydım. Yazmazsam çıldıracaktım. Yazmak kadar içimi boşaltan, kendim olduğum bir duruş şekli daha yoktu sanırım. Bir mektuptu bu. Hani hiç postalayamadıklarımdan, hani hep kendime yazılan. İmlası bozuk tümceler arka arkaya sıralanmıştı bile.

“Zamansız bir deprem gibiydin, enkaz faturaları sadece bana çıkan” diye başlayan ve bir iç savaşın en anlaşılmaz hali ile devam eden bir yazıydı. Kime ve hangi amaçla yazıldığı bile bilinmeyen.

“Sadece susmak istiyorum.Yalan bir hayatı kaale almadan.
Haklıyken haksız gözüksem bile kendimi savunmadan. İnsanlardan uzaklaşmak, huzur bulmak istiyorum gözlerimi kapayıp , kimseyi anmadan. Tanımsız zamanlarda gezmek, kendi yalanımda boğulmak gibi mülteci bir istek benimki.Sessizliği dinlemek istiyorum, kendimi kaybedercesine içinde. Her şeyi yaşamış gibi yaparak ölüm oruçlarına bırakmak istiyorum bu beni, sana dair ikramların olduğu her an için.”

Diye de noktalamıştım bu iç sesi.

Çok savaşmışlığım vardı bu hayatla. Çok yormuştu beni p/iç tarafları. bize öğretilmeden piçlik, bilemeden ne ile savaştığımızı savunmasız bırakmıştı açıkçası. Ve ben bunu hiç hazmedememiştim. Hep elimde patladı çelimsiz eylemlerim. Ve hep ırağıma düştü düşlerim, düşüncelerim.





sevgi kaya






devam edecek...