Sevgilim!..Seninle birlikte olduğum zamanlar senin kıymetini bilememişim.Ne zamanki birbirimizden ayrı düştük;yüreklerimizin sızlanmaya başladığı işte o zaman var ya taa içimin derinliklerinden bir şeylerin zorla koparılıp atıldığını hissettim.Seninle olduğum zamanlar, ayrılığı hiç aklıma getirmezdim.O kadar mutluydum ki mutsuzluğu bile düşünmek bana çok uzak gelirdi….Hele ayrılık acısıyla göz yaşları dökmeyi bile kendime yakıştıramaz,erkekliğime gölge düşürür diye çocuksu bulurdum…

Sevgilim!..Hayal bile etmediklerimi şimdi acı da olsa yaşamaktayım.Sensizlik bana öyle koydu ki;erkeklik gururum diye düşündüğüm duygularım bile bana şimdi anlamsız geliyor.Hani göz yaşı dökmelerimi kendime yediremez,yakıştıramaz diye düşünürdüm ya…Hepsi yalanmış…Gözyaşlarımı, hem içime akıtıyorum hem de yanaklarımdan aşağıya doğru pınarın suyu gibi akıp gitmesine engel olamıyorum...Etrafımdan bana bakıp da gülenlere ya da acıyanlara hiç aldırış etmiyorum…Kim ne derse desin!..Senin yokluğunun ne anlama geldiğini ancak kendi yüreğim hisseder…Başkalarına söylesem de faydasız olduğunu biliyorum…Belki de diyecekler :

-Bir kız için göz yaşı dökmeye,kendini yiyip bitirmeye değmez !..

Bunun için kendi dertlerimle baş başa kaldım.Sensizliğinle yansam da kimseye belli etmemeye çalışıyorum…

Sevgilim!..Hani ilk buluşmamızda sana:

-Sevgilim,seni seviyorum. Diyecektim ya.

Bunun için de metronun başındaki çiçekçi kadından bir kırmızı karanfil almış, sana gelmiştim ya.Unutmadın değil mi?..O kırmızı karanfili ne yaptığını bilmiyorum ama sen gittikten sonra ; ben, her gün o çiçekçi kadından bir kırmızı karanfil alıp da evime gitmekteyim.Evimde yalnız başıma oturup da senin hayalini kurarken;işte o aldığım kırmızı karanfillerin solmaması için her gün sulamaktayım…Bir gün dönersen eğer; biriktirdiğim kırmızı karanfilleri, yoluna halı diye sereceğim,inan ki!..

Sevgilim!..Senden hiç haber alamadım.Umudumu kaybettim dediğim anda yeniden umutlanmaktayım.Belki bir yıldız gibi doğar da karanlığımı aydınlatırsın diye beklemekte ve umutlanmaktayım…

Sensizlik bana öyle koydu ki;Fransız ihtilalindeki giyotinin altına yatmış olsaydım bile tınlamaz,gözümden bir damla yaş akmazdı.

Sensizlik!..Ah sensizlik!..Sevip de ayrı düşmek sensizliklerin vermiş olduğu en büyük handikapmış,sevgilim…Bak, mevsimler, hızla geçmekte.Şu anda hazan yaprakları hızla dökülmekte…Baharın gelmesi bu gidişle meçhule benziyor…Önümüz kış olsa dahi gel be gülüm!..Gel be sevgilim!..Gel!..Hadi gel!..Hiç mi aşkımızın hatırı yok!..Hiç mi yok?..