Son günlerde gündemimizi meşgul eden Domuz gribi hepimizi korkutuyor. Basında yapılan açıklamalar birbirini tutmayınca, hepimiz huzursuz olduk.

Haber kanallarında yapılan açık oturumlarda, konuyla ilgili farklı fikirler ortaya atılmasıyla, kafası karışık olan bizler, ne yapacağımızı bilemedik. Geçim sıkıntısı, hayat pahalılığı, stresin etkisiyle karışık olan dimağlarımız, bir de ölümcül olduğu bilinen domuz gribi olma endişesiyle daha da karıştı.

Bende risk grubunda olmama rağmen domuz gribi aşısı olmayı düşünmedim. Daha doğrusu, korktum desem daha doğru olacak. Yan etkilerinin çok fazla olduğunu okumuştum. Üstelik, menşeini ve kimler tarafından, ne amaçla üretildiğini bilmediğim bir aşının, vücuduma girmesini istemedim.

Sanırım, biraz kaderci bir yapım var. Sadece, doğal yollarla kendimi korumaya çalışıyorum. Ne kadar koruyabilirsem tabii ki. Son zamanlarda, vaktimin çoğu kısmı mecburen hastanede geçiyor. Kız kardeşimin hastanede yatması nedeniyle devamlı hastanedeyim. Hastane ortamında ben de dahil olmak üzere çoğu kişide maske yok. Sanırım, her şeyde olduğu gibi bizi Yüce Mevlam koruyor.

Tam kardeşimin hastaneye yattığı sıralarda, annemin domuz gribi aşısı yaptırdığını yeğenimden öğrendim. Yan etkilerinin fazla olduğunu bildiğimden, hem endişelendim, hem de birazcık sinirlendim.

Anneme de biraz fazla yüklendim. Onun savunması da “ Herkes yaptırıyordu. Ben de yaptırdım “ Şeklinde oldu.

İşyerinde çalışırken, bir arkadaşım annesiyle telefonda tartışıyor. Konu yine aynı. Domuz gribi aşısı. Arkadaşımın annesi de yaklaşık benim annemin yaşlarında.

“ Anne ! Yan etkilerinin fazla olduğunu söylüyor doktorlar. Yaptırma istersen.” Diyor arkadaşım.

Arkadaşımın annesi de telefonda,

“ Kızım, muhtar hoparlörde, herkes aşısını yaptırsın dedi “ Diyormuş,

Bu karşılıklı konuşmalar epey bir sürdü gitti. Arkadaşım, en sonunda,

“ Ne yaparsan yap anne ! Ben karışmıyorum. “ Dedi ve kapattı. Telefonu kapattıktan sonra epey bir güldük annelerimize.

Annem aşıdan bir hafta sonra feci şekilde hastalandı. Benim endişelerim iyice arttı. Arkasından da yeğenim hastalanıp ateşlenince, anneme biraz daha yüklendim, En sonunda annem isyan bayrağını çekti bana.

Zaten yorgun olan zihnim ve bedenim hastalar arasında koşuşturmaktan iyice yoruldu. Allah sonumuzu hayır eylesin. Suç bizde mi ? Yoksa kafamızı karıştıranlarda mı ? Bir türlü karar veremedim doğrusu. Sizce ?