Soyunduğum maskelere işler serzenişlerin. Böyleyken neden acır yüzüm, bilemem. "maske" koydum adını senli zamanlarda duran bütün yüzlerimin. Gerçeklik payı aldığı gibi aşk, ayrılık ta aldı mı ki payını? Maskelerin ardından çıkan yüzümün ayrılığa ne denli yakıştığını hiç sorma. Epeydir ikametim orada...

Gülüşlerin sonu erken gelen güz gibiydi. Maskelere dayalı ayrılık savlarımın, savunmalarımın sonu ne olacak? Aşk bitti, ayrılık da bitecek, peki sonra? Sığındığım son kaleden gidişim nereye? Bütün şairler söylemede; "olamaz artık eskisi gibi bir araya gelsek de..."

İnsanlar aynı, yürekler aynı, buna yok itiraz eden. Giden bir şeyler var biz aynı yerde dursak da. Savuşturduk işte keskin fırtınayı, artık esecek olan meltemdir, yetti aşkın kendisi yerine büyüttüğümüz öyküsü...İhtiraslarımız kadar büyükmüş inançlarımız, sahil-i selamete dümen kırdıran...Yaşadık diyemedik, haksızlık olacaktı, hissetmedik desek yalan...Irmaklar besledik, gümüş tadında gecenin, bulduğun kıyılar, ah bulunduğun kıyılar...Ağaçların, gökyüzünün, denizin rüya parçaları gibi üstümüze yağdığı zamanlar...Koca bir edebiyat eskittik, geride söylemediğimiz yüzlerce yürek öyküsü...Yaşanmamışlığın, dokunulmamışlığın zenginliği, özgürlüğü üstünde...Alabildiğine sevmek, delercesine maskeleri, uzak yüreklerden birbirine bağlı görünmez tellerle...Sevmenin aydınlığına düşmeyegörsün kalem, kuşanıyor sihrini hemen..."ah minel aşkın" bile okuma yazma fişi gibi kaldığı bir alemde.

Bak işte yine kıyılara çekti rüzgar beni. Yazmak iradi bir eylem olduğuna göre sonlandırabilirim. Kışın başlangıcını haber veren bu siyah günlerden geriye baktığımda, unutmak istediklerimi sularda akıntıya verdiğimi sandığım yaz günlerini bir o kadar yabancı buluyorum kendime. Ne kadar da uzaklar...Seni sularda mı tükettim, bu muydu suyun şifası?

Şimdi sokağa üşenerek çıktığıma göre korkacak bir şey yok artık, sulara bırakılacak da bir şey...

Ben bu yazıda, maskeler bile nasıl acır, onu anlatacaktım sana asıl. Yüzünden bir hayır gördüm de, maskelerin mi kaldı dediğini duyar gibi oldum sanki...

Denklemin iki yanını eşitledim, ben sonu olmayan bir sayı gibiyim artık.
Sen diyordun ya acısı sevinci bende beraber diye...Sanırım bende de...

Yazılacak şeylerin çokluğu, yazmanın gereksizliğiyle eşitlenince yıkarıdaki ölümcül probleme dönüşüyor her hesap yine...

Tüm maskelerimi attım, attım edindiğim tüm isimleri üstümden, ruhum üryan.
Kenti bir tepeden seyredip, içten içe homurdanan bu kenti; ağlayabilirim yalnızca.

.