işte yine yalnızım...olmak istediğim kişi bana kalbimden daha yakındayken hissettiğim yalnızlık değil bu...bir başınalığın,çaresizliğin,sitemkarlığın kol gezdiği beynimde,birden fazla konuyla savaşırken,düştüğüm boşluğu doldurma çabasına giriyorum.ve işte yine hüsran,başaramıyorum...her düştüğümde aynı cümlelerle tekrar ayağa kalkarken,O’nun hayali bile bir tekme daha atıyor ve yine düşüyorum.izin vermiyor kalkmama,hayatla tekrar barışmama...neden bu kin?neden bu tavır?bak işte yine en başa döndün...hani dilin varmıyordu neden demeye?hani soramıyordun kendine?hani acı veriyordu sana...hani hani hani...devam edegelen birbirine benzer aynı sorular?

gittiğin günden beri yalnız yüreğim...geldiğinde olduğundan daha da yalnız...gittiğin günden beri takılı o asma kilit,geldiğin günden farklı bu kez...o zaman mevcut bir anahtar vardı.şimdi ise,hangi okyanusun dibinde yada hangi balığın midesinde ben bile bilmiyorum...gittiğin günden beri karanlıkta yüreğim,her doğan güneşe rağmen her batan aya rağmen...gittiğin günden beri katılaştı yüreğim,bir taş kadar sert ama hala bir cam kadar kırılmaya müsait.gittiğin günden beri senle hala beynim ve uslanmaz yüreğim.ne olur? lütfen ya onları ver bana geri ya da...ya da hiç sahip olamadığım kalbini...