Ne zamandır yağmayan yağmurlar yağdı yine.Yine yeşermek için baharla şimdi göçte doğa.Karıncalar kışlıklarını düzmenin huzuruyla yuvalarında.Çiçekler tohumlarını saçıp solup gittiler bir daha bahara gelmek üzere.Bense doğanın tekrar tekrar yaşama merhaba demesini seyrettim hep.Ne kadar çok isterdim bir çiçek gibi her bahar yeniden açmak,bir dal gibi fışkırmak gövdeden.Ama olmuyor işte.Beraber varolduğumuz zaman bizi terkedip gidiyor bir gün vefasız bir sevgili gibi.

Zamanın bu vefasızlığı yaşama bir kere gelmenin olgusuyla daha da acı veriyor.Halbu ki bir şans daha verilseydi ilk yaşamımızdan edindiğimiz tecrübe ile ikinci bir yaşamda belkide mutluluğu yakalabilirdik.Hiç olmazsa ben yakalayabilirimiyim diyorum.Tek bir yaşamda mutlulğu yakalayabilenler varmı acaba.Sanmıyorum.Belkide yakalamakta mümkün değil şu mutluluğu.

Işığı ilk gördüğümüz andan son gördüğümüz ana kadar geçen zaman içinde ne çok ilgisizliklerle geçiyor zaman.Kimimiz sevdiğimiz bir mesleği seçiyor ama sevebileceğimiz bir karşı cinsi seçemiyoruz genellikle.Bunun terside olabiliyor.At bulup meydan olmaması hesabı.Arayaduruken son ışık çakıveriyor gözlerimizde.İlk ışık kadar muhteşem ve gizemli son ışık gibi olgun ve dingin.Çıkıp ayrılıyoruz yürüyüşten.

Ne yapmamız gerektiğini bilemiyorum bende.Çarpıcı bir kızıllıkla olgun bir kızıllıkta geçen ömrümüzde zamandan neleri çalabiliriz diye.Yaşam boyunca ,yapılabilek en önemli şey önerileni değil içimizde varolageleni yaşamak için çabalayabiliriz.Ne kadar başarabilirsek.

Zamanı aldatamayız ama ona yaşayabildiğimizi gösterebiliriz.

Sevgiyle.