KIZLARIMIN ANNESİ…
Ben, emekli öğretmen;
Aynı zamanda, bu ülkenin vatandaşı, bir eş, kızlarımın annesi, annemin kızı, kız kardeşimin ablası, ağbilerimin kız kardeşi, teyzemin yeğeni, komşularımın dostu, arkadaşlarımın güvendiği, öğrencilerimin hocası, gazetemin yazarı…
Yani ben, aynı anda birçok “kimliği” sorumluluğu taşımak durumunda olan biriyim.
Kızım, İstanbul’dan Trabzon’u arayıp da; “anne grip oldum” dediği anda, bir gecede onun yanına koşmaya çalışan, anne…
Annem arayıp da, “Nevşehir’e gel, sıkıntılarım var, üstelik özledim.” dediği anda, aynı sorumlulukla onun da yanında olmam gerektiğini düşünen, evlat…
İlerleyen yaşına birde ağır hastalığı eklenmiş olduğu için, bana umutsuz bir sesle “gel son bir göreyim” diyen, amcasına sorumluluk duyan, yeğen…
Kısacası ben, annemin kızıyım, kızlarımın annesiyim, amcamın da evladı sayılırım… ve hepsi için aynı sorumluluğu hisseden biri olarak, ne yapmalı, nerede olmalıydım!
Daha üç ay evvel Dayımın oğlu, “teşhis de geç kalındığı için” mide kanserinden vefat etti… (Çoğu zaman kendi vücudumuzla ilgili sorumluluğumuzu nedense en son hatırlarız.)
Son telefon görüşmemenizde ona,“sana bir şey olmaz, ben gelmeden sakın gitmeye kalkma!” dememe rağmen, (kuzen olma sorumluluğuma geç kaldığım için)onu son bir kez daha göremeden vefat etti…
Dayımın oğlunun o kadar çok sorumluluğu “kimliği” vardı ki... bu kimliklerine ses verirken, kendi vücudunun sesini hiç duyamamıştı. Yoruldu, “O” vermenin mutluluğu ile kendi“vücudunda”ki acısını bile anlayamadı, unuttu… Ve bu unutkanlık onun hayatına mal oldu…
Bizler, annemiz ve babamız tarafından, “ilerde bizi(!) bakarlar” düşüncesi ile büyütülmüş, hatta dünyaya getirilmiş, bir nesiliz. Bu yüzden, birçok kimliği ve sorumluluğu aynı anda hissedebiliyoruz.
Çoğu zaman, büyüklerimizi(!) bakmakla mükellef olduğumuz gibi sorumlu tutulduklarımıza da aynı gönülle bağlanıyoruz.
Kardeşlerinin okumasına, düğününe, askerliğine yardımcı olmayan kaç kişi vardır ki aramızda!
Hatta, kardeşlerine “anne baba”, anne babasına “evlat olayım” derken, kendi yaşamını ertelemiş olanımız da azımsanmayacak kadar çoktur.
Bunca duyarlılığa sahip biz, nedense çocuklarımıza aynı sorumluğu hiç vermiyor, onlara sadece “aman evladım derslerinize çalışın yeter!” tembihin de bulunuyoruz…
Hatta daha da ileri gidip,“biz sizin için her şeyiz” diyoruz.
Evet, onlar için biz her şeyiz.
Ya onlar için biz! “kardeşleri, akraba ve hısımları” ne!/neyiz?
Üzülerek söyleyeyim ki, onlar, bizden sadece annelik veya babalık görevimizi en iyi şekilde yapmamızı bekleyen… evlatlar.
Yarın için bizimle ilgili hiçbir planları yok.
Şimdilerde çocuklarına “ekmek al” bile diyemeyen bizlerin, küçücükken, ekmek alma gibi bir sorumluluğu vardı. … “ki çocukken, ‘bakkaldan ekmek al’ diyen babamızın gözüne girebilmek için zamanla yarışırdık”… Şimdi, “ekmek al” dediğimiz anda, çocuklarımızdan aldığımız cevap ise “ben mi?”oluyor.
Yeni nesil gençlerimize ve çocuklarımıza bakın; kaç tanesi birden fazla sorumluluk taşıyor!… Ve ya kaç tanesi bu sorumluluğunun farkında da, yerine getirmeye çalışıyor… Söyleyebilir misiniz?
Kaçı annesinin çocuğu olurken, aynı zamanda, kardeşinin abisi, arkadaşının dostu, ülkesinin geleceği ve kendi çabası ile geleceğinin mimarı olabiliyor.
Çok kimlikli “neslin” bireylerinden birisi olan ben; “kızlarımın annesi” olarak, İstanbul’da ki sorumluluğumu yerine getirirken, diğer sorumluluklarımın da farkındayım…hepsi her an sanki, gözlerimin içine bakıyorlar!..
Yorulsam da, nefes aldığım sürece, eş, anne, evlat, yeğen, dost, yazan ve bir o kadar da önemli olan, bu ülkenin bir vatandaşı “kimliğimin” sorumluluklarını yerine getirmeye çalışacağım.
Sıralama yok, aynı anda, hepsi hatırımda!